[:nl]
Soms krijg ik te horen dat als je mij alleen via social media en nieuwsbrieven volgt, mijn leven er verdacht sprankelend uitziet. Dat is commentaar dat mij aan het denken zet. Want nee, mijn leven is niet altijd rooskleurig en ik huppel niet dag in dag uit vrolijk naar mijn atelier en terug.
Leven is niet altijd heel erg gemakkelijk, voor mij niet in ieder geval. Voor mij, als trotse wetenschapper van de vrijheid, is ‘leven’ me steeds weer bewust worden van waar ik de vrijheid belemmer, tegenhoudt, verstoor. Waar ik de vrijheid mezelf niet gun. Waar ik het niet aandurf.
Tsja en dat is een oneindige reis. Want een Boeddha-bewustzijn ligt niet binnen mijn handbereik. Steeds weer klooien, op mijn bek gaan, opstaan een paar passen lopen en weer op mijn bek gaan. Steeds weer opnieuw beginnen vanuit een steeds ervarener nullijn.
Het fijne daaraan is dat ik het reuze interessant vind om te onderzoeken wat de stroom verstoort. Want we zijn allemaal Boeddha-bewustzijn, alleen ligt er iets (of heel veel ietsen) in het licht, wat de boel verduistert.
Dat vertoont overeenkomsten met het onderzoek ‘hoe een oergoed schilderij te schilderen’.
Een schilderij is al snel ‘mooi’, maar dan is het nog lang niet een onontkoombaar stuk sterke kunst. En waar zit het hem dat dan in? Dat is een zoektocht, elk schilderij weer… Soms denk ik zeker te weten dat een gedeelte van het schilderij “bloody perfect” is. Met verve (knipoog) schilder ik om het briljante stuk heen, week na week, maand na maand en soms zelfs jaar na jaar.
Ik kijk er niet echt meer naar, want ik heb immers al besloten dat het goed zit, ondertussen heeft het al het contact verloren met de rest van het schilderij; het is een bevroren stuk op het doek, dat de hele boel zit te verstieren.
De uitdrukking “killing your darlings” komt hiervandaan. Want dat is de oplossing.
Terug naar mijn leven. Want ook daar blijken er telkens weer “bevroren stukken” te zitten in rollen waarvan ik “bloody” zeker wist dat ze eerlijk waren. Maar, bijvoorbeeld, en dat is nu aan de hand, dan blijkt dat ik een stuk weg heb gelaten. Een schaduwstuk wat zich ongezien een eigen weg aan het vreten is.
Dus nee, mijn leven is niet altijd alleen maar sprankelend. Ik loop niet juichend door de duinen mijn agressie, woede en frustratie welkom te heten. Alles wat naar beest riekt blief ik eigenlijk niet, wantrouw ik. Dat welkom heten gaat vooralsnog puur op verstand.
Maar wel met veel motivatie, want ik besef mij dat maskers in wat voor vorm dan ook, mij belemmeren om contact te maken. Met mij. Met het schilderij. Met jou.
En ik weet ook, uit jaren ervaring, dat er ook een oogsttijd komt. Als ik de volheid van mijn bestaan uitbreid, zie ik dat terug in mijn schilderijen. Mijn schilderijen weerspiegelen mijn groei in helderheid, volheid en gelaagdheid. En dat is een heel groot cadeau. Een cadeau dat ik graag met je deel.
[:en]
Sometimes I’m told that if you only follow me through social media and my newsletters, my life looks suspiciously sparkling. That’s a comment that makes me think. Because no, my life is not always joyful and I do not run happy to my studio day after day.
Life is not always very easy, not for me at least. To me, as a proud scientist of freedom, “life” is constantly becoming aware of where I hinder, stop, disturb my freedom. Where I do not allow freedom to myself. Where do I not dare to take freedom.
Well, that’s an infinite journey. Because a Buddha consciousness is not within my hand-reach. Trying, faiing, walk a few steps, failing again... Always start again and again from an increasingly experienced point zero.
The good thing about it is that I find it really interesting to investigate what is disturbing my flow. Because we are all Buddha consciousness, there is only something (or a lot of somethings) blocking the light.
That shows similarities with the research ‘how to paint a real good painting’.
A painting is easy ‘beautiful’, but then it is not an inescapable piece of strong art. And how does that work? That’s a search, every painting again … Sometimes I’m sure to know that a part of the painting is “bloody perfect”. With boldness I paint around the brilliant piece, week after week, month after month and sometimes even year after year.
I do not really look anymore, because I have already decided that it is good, in the meanwhile it has lost all the contact with the rest of the painting; It’s a frozen piece on the canvas, that’s causes all the trouble.
The expression “killing your darlings” comes from this. Because that is the solution.
Back to my life. Because there too are always “frozen pieces” in roles that I “bloody” certainly knew they were honest. But, for example, and that’s happening now, it turns out I’ve left out a lot. A shadow piece that is unseen and is living its own life.
So no, my life is not always just sparkling. I’m not very cheerful walking in the dunes, welcoming my aggression, anger and frustration. I do not really want to accept anything that smells like animal behaviour. Welcoming that, is for now just a mental practice.
But with much motivation, because I realize that masks in whatever shape, hinder me from making contact. With me. With the painting. With you.
And I know, from years of experience, that there is also a harvest time. As I expand the fullness of my existence, I see that back in my paintings. My paintings reflect my growth in clarity, fullness and layering. And that’s a very big gift. A gift that I would like to share with you.
[:]