24-uurs horizonobservatie juni 2019

Het is precies een maand na de horizonobservatie “voorjaar 2019”.
Weer ben ik 24 uur op het strand geweest, dit keer samen met 13 anderen. Nu, voor de tweede keer, in een dubbelrol: als mede-observant én als deel van de organisatie.

Nog steeds dringt de waarde van de 24-uurs horizonobservatie, in al zijn omvangrijkheid dieper door tot me. Voor mij wordt deze waarde ook steeds omvangrijker. Zoals ik bij een schilderij elke keer een nieuw laagje verf opbreng, zo maakt elke editie de 24-uurs horizonobservatie gelaagder, krachtiger, substantiëler. Je zou kunnen zeggen dat elke editie ‘het veld van de 24-uurs horizonobservatie’ verstevigd.

Dit keer met twee petten op, was dit voor mij extra feest: Ik werd net als iedereen uitgenodigd om in rust en ruimte alles te ervaren wat zich aandient op persoonlijk niveau. En daarnaast werd ik als organisator uitgenodigd om alles te ervaren wat zich aandient om de groep te dragen.

Juist deze combinatie van mede-observant én organisator, heeft bij mij een fikse stroomversnelling teweeg gebracht. De rust en ruimte maakte helder wat er graag gezien wil worden op dit moment. En dat heeft in mijn geval veel te maken met de vraag wat is voor mij leiderschap? En welke balans tussen handelen en niet handelen past daarbij? Wat is mijn logica hierin? Kan ik het “reddersyndroom-achtige” leiderschap laten varen en leiderschap met dezelfde autonomie benaderen als dat met ik mijn schilderijen doe? In vertrouwen?

de voltallige formatie juni 2019- foto: eric de keizer


een reisverslag


Wat eraan vooraf ging

            helderheid
Helderheid schreef ik in mijn nieuwsbrief als verwachting wat de 24-uurs horizonobservatie mij zou gaan brengen. Het wegwaaien van alles wat er niet wezenlijk toe doet en zo in helderheid achterblijven op het strand. Een helderheid waarin je ziet wat er aan de hand is en die ik graag als vrijheid omschrijf.

als je echt vrij bent, heb je geen keuze
-Krisnamurthi-

de 24-uurs horizonobservatie

Ruimschoots op tijd bij de waterpomp, het was droog en met een aangename temperatuur. De eerste mensen kwamen, snel gevolgd door de rest. Kennismaking. Fijn en een beetje spannend. Wat ik spannend vond? Goeie vraag. Als mede-observant vond ik het -als oude rot- niet spannend. Als organisator wel een beetje. We hadden zorgvuldig naar de wereld gecommuniceerd wat een 24-uurshorizonobservatie inhoudt. Dat de 24 uurs horizonbeleving helder gaat over je eigen verantwoordelijkheid en ik mocht ervan uitgaan dat mensen bewust kozen voor alles erop en eraan. Maar toch.. zal iedereen het wel naar zijn zin hebben? fluisterde de redder zachtjes in mij.

Compleet en volledig verwelkomt bij de waterpomp, liepen we naar het strand, zette ons neer in een lijn. Ik keek naar de groep: Het is een prachtig gezicht al die zeer verschillende mensen bepakt en bezakt in de duinen. En het was mooi om te merken dat de stilte al aanwezig was. Onverstoorbaar. De tijd was al vertraagd. We hebben alle tijd. En zo voelde het ook in de groep.

Om een dansvoorstelling bij strandpaviljoen de Fuut niet onnodig te storen, vertraagden we de incheck bij het vuur. We konden zijdelings meegenieten van de prachtige dansers die in en om de strandtent hun spel speelden. Een extra cadeau.

Wat later bij het vuur, ruimschoots begonnen met de incheck, begon het onheilspellend te rommelen en te flitsen. Reacties in de groep bestreken het gehele spectrum: van onverstoorbaar tot doodsangst. In dit stadium was het belangrijk de groep bijeen te houden om de incheck te completeren en we verplaatsten ons naar een strandtent.

Beidde strandtenten waar we tussen staan zijn bekend met de 24-uurs horizonobservatie en we zijn zeer welkom. Van De Fuut hebben we de sleutel voor de nacht, maar nu deze nog vol dans zat, verplaatsten we ons naar De Kwartel. Ook hier kregen we de sleutel voor de nacht. Dubbele dekking.

Binnen gingen we verder met de incheck, terwijl het buiten volledig los brak. Heel mooi, en ook een beetje angstaanjagend. We moesten nu onze incheck schreeuwen onder het neer kletterende water om ons verstaanbaar te maken. Ik vond dat een lekkere ervaring.

DIT LAAT IK ACHTER OP HET STRAND ! !
(alles wat ik denk te weten en denk te zijn)

EN HIER WIL IK AANDACHT AAN GEVEN ! !
(vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis)

IK BEN ER ! !

Eenmaal allemaal ingecheckt, waaide het onweer een stukje verder en liet ons achter met regen. Regen waarop de mensen gekleed waren. Al snel verdwenen ze een voor een, in hun eigen tempo de nacht in, om hun plek aan de vloedlijn in te nemen. Bruno en ik bleven als laatste achter in de strandtent. Tevreden hoe dit turbulente begin was verlopen. Dat de rust en ruimte was gewaarborgd zodat de mensen onverstoorbaar aan het beleven waren waar ze voor gekomen waren. Onverdeelde aandacht.

En terwijl het onweer in de verte bleef flitsen, liep ik ook naar mijn plek. De magie van de nacht in.
Ik was blij.
En alert.
Ik kom niet van het strand, maar van de IJssel, Overijssel. En waar ik vandaan kom, ken ik het onweer als iets wat uit de verste aankomt rollen. Eerst flitsen, dan met gerommel. Tellen hoeveel tijd tussen flits en knal, en uitrekenen hoever het nog is. En als het heel dichtbij is, valt de stilte voor de storm; de natuur houdt een moment zijn adem in. Dat stabiele verloop van een onweersbui, gaf een idee van veiligheid.
Maar deze nacht was er niks stabiel. De wind kwam van links, het onweer van rechts. We zaten in onvoorspelbare wervelingen van de lucht en luchtdruk verschillen.
Ik was als organisator alert om te voelen of het nog veilig was. Uit het niks kwam een KLAP en een FLITS dichtbij. Bruno vatte direct post bij het vuur (vanwaar je snel binnen bent) met een deel van de groep en ik stond met de rest binnen. Ik heb heel erg genoten van hoe soepel dit ging, iedereen bleef in stilte. Binnen bleef het licht uit en iedereen zette zich zo dat de horizon in zicht bleef. Heel mooi om te ervaren.

aankloppen in de bliksemse nacht
Toen bleek dat het onweer niet dichterbij kwam, druppelde iedereen weer naar de vloedlijn. De organisator kon weer achterover leunen en ik werd weer meer mede-observant. In mij was ik opzoek naar een ingang om  “vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis” te ervaren. Ik bleef aankloppen, en ik kwam er niet in. Ik snapte er niks van en in plaats van leeg te worden en in vertrouwen te glijden, kwamen er steeds meer gedachtes.

En daar werd de redderende-organisator weer wakker. Terwijl ik het zelf warm had, maakte ik mij zorgen over mensen die aan het verkleumen waren. Diep van binnen kwalificeerde ik mijn “heb je droge sokken nodig?” als ongepast handelen naar deze zelfstandige mensen.
Terwijl ik later op de dag bij een gesprek in de formatie, juist diep van binnen wou handelen en dit niet deed. Ik zag het, en ik stelde mij de vraag: moet ik nu handelen, ik sta toch garant voor de rust en de stilte in de formatie? En toch handelde ik niet. Ik nam hierin niet de leiding die ik -achteraf- heel graag wel had willen nemen. Leermomenten.

de magische nacht en het ochtendgloren
Aan het einde van de nacht verdween het onweer en daarmee ook mijn alertheid en mijn onrust. Plotseling ontdekte ik dat ik rustig en vol vertrouwen op het strand zat. Voor mij is de magie van de nacht het meest prachtige van de 24-uurs horizonobservatie. Maar eerlijk is eerlijk: Als de eerste kleuren aan de hemel verschijnen en de ochtend aankondigen, wordt ik daar vanuit een oermens-gevoel zeer gelukkig van. De belofte van de zon. Warmte. Zwemmen.

zon
En de zon kwam. Vol. Wat een uiterste in het weer hebben we meegemaakt. Alles werd weer droog en iedereen werd weer warm. De spannende natte flits-nacht, onderstreepte de schoonheid van de zon.
Langzaam pelde ik de kleren van me af en liet me verleiden tot een eerste duik. Heerlijk. Dit was een verfrissende duik als overgang naar de dag. Later op de dag zouden we nog eens met een stel het water induiken om de hitte van de zon van af te spoelen.

zonsondergang
Gedurende de 24 uur, was zelden de hele formatie compleet op een rij. Dan was de een even lopen en dan was de ander naar de w.c. of er zaten een paar bij het vuur zich te warmen. Richting zonsondergang, begon langzaam de tijd zich weer aan te dienen en stroomde iedereen naar de formatie om te genieten van de prachtige zonsondergang. Een heel mooi krachtig moment. Met een kleine rimpeling door een telefoon die tevoorschijn kwam en voor wat ruis zorgde, ik tikte op de schouder van zijn eigenaar en fluisterde iets over een stilte coupe.  “Maar het was toch van 21:00 tot 21:00?” waarbij weer eens helder is hoe precies communicatie luistert. Van zonsondergang tot zonsondergang is ongeveer van 21:00 tot 21:00. De zon die achter de horizon aan het verdwijnen is geeft de precieze tijd aan.
Dat deed de zon deze dag in volle pracht.

uitcheck
Met de zon onder de horizon, verzamelden we ons bij het vuur voor de uitcheck. Ik heb heel erg genoten van alle verschillende belevingen die op een bepaald niveau toch ook zo hetzelfde zijn. Als er ruimte komt voor de Liefde, ontstaat er magie. Zie hieronder mijn eigen uitcheck:

Dit gaf ik aandacht..
(Vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis.)

Dit heb ik daarin meegemaakt..
(In de nacht zat ik mijn stinkende best te doen om te vertrouwen, maar ik beleefde eerder het omgekeerde. Ergens op het einde van de nacht heb ik het onbewust opgegeven en zat ik alleen nog maar. Om plotseling te beseffen dat ik in vertrouwen zat.)

Ik ben mezelf dankbaar..
(dat ik mezelf heb toegestaan om het werken/mijn best doen, los te laten. Dank mij.)

Dank jullie allemaal!

Dikke wolk
Terwijl ik rustig en in vertrouwen op het strand had zitten genieten, was op een ander niveau toch een vraag blijven spelen: Doe ik het goed? Diep van binnen, voorbij mijn bewustzijn ergerde ik me aan deze vraag. En ik ergerde me eraan dat ik me ergerde want dat mag niet. Wat een gedoe… Dus moest er een hele dikke wolk komen om het een en het ander veilig in op te bergen.

Helderheid als verwachting
Nee, helder was ik duidelijk niet bij het opstaan de volgende dag. En de dag erna ook nog niet. Ik kon mij maar zeer moeilijk tot de gewone wereld verhouden. Gelukkig ken ik mijn systeem ondertussen en op het moment dat ik me besef dat ik niet alleen “een beetje moe ben”, maar in een wolk hang, kan ik gericht handelen, want ik weet prima hoe ik uit een wolk kan komen. En dan..

Helderheid!
Wat een feest als er dan weer helderheid is. Het is alsof je plots energiek wakker wordt na een lusteloos ziekbed. Of dat je ineens weer zin hebt aan eten na een buikgriep. Of de zon breekt door de wolken na wekenlange regen. Of de eerste lentegeuren. Dát gevoel.

Helderheid. Daar is die dan toch nog. Helderheid over wat er nu onontkoombaar kaal op mijn bordje ligt. Kijk:

tarotkaart op bord

kaal op mijn bord “logica” uit de voyager tarot op een bord van Anook Cleonne

Logica – vier van Kristallen
Deze kaart, daar gaat het over. Het is een van de vier kaarten die bij de Keizer hoort. De Keizer heeft logica, zijn eigen logica, nodig voor zijn leiderschap. Logica, mijn logica, die mag ik vertrouwen voor mijn leiderschap.
Zo simpel is het.
Als de rook om je hoofd is verdwenen.


Wil je zelf graag meemaken wat 24 uur op het strand jou te bieden heeft? Deze herfst is er weer een mogelijkheid tot de 24-uurs horizonobservatie.

Word je hier nieuwsgierig van? Laat van je horen, -dat vind ik leuk-
T 06 412 956 17