[:nl]

Ter ere van de expositie Reisgenoten (31 okt t/m 26 nov 2019 in Pulchri) nam Michiel Schepers ons (Joep en mij) een interview af. Zie/lees/ervaar hier het resultaat:

Joep Struyk en Hanneke van der Werf: Reisgenoten

Het begon op Terschelling, iets ten oosten van paal 8, bij het zien van de lage, met helmgras begroeide zandrichels op het brede strand, waaraan hij, de beeldhouwer en zij, de schilder, zich samen verlustigden. Ze zijn niet blijven hangen bij de specifieke vorm van deze merkwaardige, liggende, beginnende duintjes. Het is het vertrekpunt en de inspiratie voor een experiment.

Joep Struyk en Hanneke van der Werf werken aan een gezamenlijke expositie in de Tuingalerie. Het denkwerk dat Joep gewoon is tussen de vondst van het motief en de uitvoering van het werk te situeren (om zo tot zijn tranen, kiemend zaad, of teer blad in marmer te komen), vervangt hij nu door een intuïtiever proces. Neemt hij de duinvorming zelf tot voorbeeld? Of is het de gezamenlijkheid, en háár spontane werkwijze, die hem parten speelt? Zij is thuis in een uitbundige lyrische abstractie, die eerder emotionele en spirituele dan aesthetische gronden lijkt te hebben. Zij is een innemende vrouw die stevig in haar schoenen lijkt te staan. Lang geleden verwisselde zij een studie communicatie voor haar eigen vorm daarvan. Is zij een waar New Age mens? Haar enorme overtuigingskracht is er niet minder om. Zij schildert geen herkenbare dingen maar… schildert! Geen wonder dat zij haar positieve levenshouding daarin kwijt kan.

Ik vraag wat die ervaring daar op dat strand, of van dat strand eigenlijk was. Het natuur proces, zegt Joep. Liefde, zegt Hanneke. Altijd liefde. Hoeveel verschillende ervaringen zijn er eigenlijk? Ik denk aan de vreugde die het oerbos, en een grote stad vanaf een hoogte gezien mij brengen. Tegengestelde motieven zijn dat, die wellicht dezelfde vreugdevolle ervaring geven! Hebben we misschien maar een handvol verschillende emotionele ervaringen? Eigenlijk is vreugde ook liefde, liefde voor wat er is, denk ik. Zo kom ik al dichter bij Hanneke’s benadering. Zij schildert niet na. Zij schildert niet de dingen die vreugde geven maar haar levensvreugde zelf. Het werk is een uitnodiging voor de kijker om zichzelf te ervaren, zegt zij. Daarbij is zij gewend om met de kijker in gesprek te gaan, ja, de ander het schilderij in te praten. Joep en Hanneke zijn van plan zichzelf lijfelijk deel van hun tentoonstelling maken door veel in de galerie aanwezig te zijn. Dat belooft wat: het zijn beide mensen waarmee je in gesprek wilt gaan.

Tegenover liefde of vreugde staan pijnlijke ervaringen: angst, geeft Joep als voorbeeld van een niet vreugdevolle ervaring.  Hij vertoont soms een gepijnigde trek in zijn scherpzinnige gezicht, sporen van iets dat in zijn werk, dat dicht bij elementaire zaken staat, ongetwijfeld tot uiting zal komen.

Onlangs vond Joep een stuk afval marmer bij zijn atelier, waar zijn hond een stok uit het bos aan had toegevoegd. Het deugde, zegt hij, niet alleen als object trouvé, maar ook gewoon als kunstwerk. Het is misschien een sleutel tot het nieuwe werk dat hij voor heeft. Ik waarschuw hem met het voorbeeld van een lokale beeldhouwer die de ruwe steen al zo mooi vond dat zij er steeds minder in houwde of hakte, totdat ze de ruwe brokken zelf tentoonstelde. Daar hoef ik niet bang voor te zijn, zegt Joep, die tot nu toe  de gaafste vormen, en zelfs kwetsbare zaailingen uit het marmer wist te toveren.

Hanneke vraag ik hoe eenduidig het beoogde werk zijn inhoud naar de kijker zal communiceren. Zoals gewoonlijk moet ik even slikken. Alleen het onnavolgbaar bewerkte medium en de idealistische intentie lijken gegeven; de herkenbaarheid en betekenis van het motief worden aan de kijker overgelaten, net als het geïmpliceerde maar moeilijk leesbare verhaal. Het is goed dat Hanneke er een missie van maakt om de kijker aan de hand te voeren naar zijn eigen opvattingen.       Joep, vermoed ik, zal ons nog in verbazing brengen. Zijn werk oogt sterk en belooft zich te ontwikkelen naar onvermoede hoogten. Er gaan geruchten van een hele boom in marmer. Maar laten we niet vooruitlopen op de ontwikkelingen, en ongeduldig op deze veelbelovende tentoonstelling wachten.

Michiel Schepers

Michiel is zelf een tekenaar, schilder, schrijver, en een fijn mens. Zie hier zijn website.
Het stuk is gepubliceerd in het Pulchri Magazine, onderdeel van Pulchri Studio. Het blad is daar ook te koop.[:]