Je ziet de foto’s van de opening op 16 maart 2024 in de Marspoort Galerie in Zutphen.

Een expositie maken is een vaak onderschat onderdeel van het kunstenaarsvak. Kunstwerken zijn een medium; een manier om een verhaal over te brengen. Het maken is slechts het eerste onderdeel van het werk. Een flinke kluif, dat is zeker. En als het lukt, is er een verhaal in het werk terecht gekomen. Tijd voor feest – Joechei!!

Echter, zonder exposeren blijft het werk in de kast, het verhaal tegen niemand in het bijzonder vertellen. Met andere woorden: het werk moet uit de kast komen, zodat er de mogelijkheid is het verhaal te ontmoeten.

Na het maken, is het zorg om te kijken hoe je het kan presenteren zodat het bekeken wordt. Op een manier dat de kijker alle rust heeft en neemt om het verhaal tot zich te nemen. Om het te beleven.

Misschien wordt het werk verkocht/verhuurd en fysiek meegenomen. Misschien neemt de kijker alleen de beleving mee. De herinnering aan het werk. Hoe dan ook, het werk is gezien, gevoed door aandacht en leeft verder.

Ik schrijf dit als de lente vol uitbarst en de vergelijking met een bloem dringt zich op. Die is ook prachtig als niemand ernaar kijkt. Maar uiteindelijk heeft ze aandacht nodig om de cirkel te kunnen sluiten. Blije bewonderende bijtjes bezoeken haar en zorgen voor haar voortbestaan.

De strekking van het verhaal: exposeren is belangrijk! En dat voel ik zelf weer heel goed nu er in de  Marspoort Galerie een expositie loopt van  Joep Struyk en mij.  De opening was 16 maart. Het fijne aan een opening is dat ik zelf ook meemaak hoe het werk genoten wordt. Dat mag je vrij letterlijk nemen, want de vlaag kippenvel die door een bezoeker heenging terwijl hij voor een werk door zijn knieën ging, die ging op dat moment ook door mij heen.

Samen kijken hoeft natuurlijk niet beperkt te blijven tot een opening. Binnenkort ga ik er ook weer heen om samen te kijken met iemand die voor het werk viel. En wil jij graag samen een rondje langs de kunstwerken maken? Maak een afspraak met me, ik ben in de buurt op 5, 6 en 23 april, en 3 en 12 mei 2024.

Dan gaan we samen genieten van deze fijne plek vol mooie kunstwerken. Je kunt er rustig zitten, koffie drinken, babbelen met elkaar, diepgaand op de werken ingaan, of juist ze achteloos uit een ooghoek bekijken, er vluchtig rondwandelen, of heel lang rond dralen. Je kunt rustig uitvinden wat voor jou het beste werkt, hoe het voor jou fijn is om je met de kunst te verbinden.

T 0641295617
Mail derwerf@derwerf.com

[:nl]

Op mijn website vind je een omschrijving over energieschilderen. Het is een beetje een vage tekst, dat heeft een reden; ik kan niet precies zeggen hoe de dag eruit ziet, want het is maatwerk. Elke keer loopt de dag zoals de dag moet lopen en dat is altijd anders. Ik pas de dag aan aan wat er die dag zich aandient: Hoe jullie binnenkomen, wat jullie meebrengen.

En van de deelnemers hoor ik achteraf hoe veel meer het is dan een dag schilderen. Dat het niet geen workshop of cursus is, maar echt een schilder-sessie.. Een plek waar je via de verf en het doek, jezelf genadeloos én vol liefde en compassie, kunt onderzoeken. Zien waar je hapert, waar je vloeit.
Wat er in het creëren gebeurd, vertelt ook iets over wat je in het dagelijks leven doet. En als het je lukt om in het schilderen een verandering aan te brengen, maak je de weg vrij dit ook in je dagelijks leven te doen.

“Nu, bijna een week na de schilderdag, voel ik nog steeds blijdschap en dankbaarheid voor deze bijzondere ervaring. Dankjewel dat je een basis en begeleiding bood waarop ik mij in alle kwetsbaarheid heb durven laten zien en naar mezelf heb kunnen kijken.”
(deelnemer)

Ik heb lang gezocht naar een fijne vorm om mensen uit te nodigen om te komen schilderen, en daarbij dezelfde intensiteit aan te kunnen bieden, als waarin ikzelf schilder. En ik ben heel blij om te ervaren hoe mooi de vorm geworden is.
Een dag energieschilderen maakt mij van te voren elke keer nieuwsgierig, en ook een beetje nerveus. (net zoals ik aan een schilderij begin) Het is een blanco doek, alles kan; wat zal er gaan gebeuren?
Achteraf ben ik een beetje high, zo blij en dankbaar ben ik over de prachtige processen die er plaats vonden, en de zaken die in werking zijn gezet om zich nog verder uit te vouwen.

Ik nodig iedereen uit om het zelf te komen mee-maken! Kijk bij de data of iets je past, of organiseer zelf een aantal mensen bij elkaar, dan prikken we een nieuwe data samen.

Wat de ervaring leerde die dag (ik nog niet van te voren kon weten): een warm welkom (met appeltaart) op een prachtige werkplek, de inhoud van de spirituele technieken, fijne meditaties), diverse momenten van ‘stil staan’ voor het schilderij, respectvolle begeleiding, een lunch met persoonlijke aandacht (waaronder de tarotkaarten), het maken van een gedicht en het voorlezen daarvan als afsluiting van de dag. Je voelt je gezien deze dag, zonder dat je veel over jezelf hoeft te vertellen. Het gedicht is een samenvatting van wat intuïtie je deze dag vertelt.
(deelnemer)

Een dag om met veel liefde en dankbaarheid op terug te kijken.
(deelnemer)

[:]

[:nl]

omschrijving performance: Kijken naar kunst is kijken naar jezelf. Wat als jijzelf een voetmassage krijgt? Ontspant dan je ervaring van het kunstwerk ook? Hoe ziet dat eruit?
Met die vragen masseerde ik de voeten van kunstkijkers.  Hier in mijn atelier in Voorburg.[:]

[:nl]

Omschrijving performance: Met de mobiele expositie om me heen, liep ik op het festival terrein. Ik sprak mensen aan en vroeg ze een schilderij uit te kiezen, om ernaar te kijken terwijl ik ze een gedicht in fluisterde.[:]

 

Maandelijks een bedrag sparen dat je niet echt merkt, en dan na een paar jaar met een volle spaarpot naar mijn atelier komen om iets uit te zoeken… De mensen hierboven deden dat. Je ziet ze hier snuffelen in mijn atelier en -vaak hernieuwd- kennismaken met werken. Opzoek naar kunststukken waarmee ze hun verdere leven willen delen. Hand in hand kameraden!
En tot mijn vreugde hebben ze hun nieuwe kameraden gevonden! Hier zie je een nieuw koppel:

Wat een feest is het om mensen met de werken contact te zien maken op deze manier. En wat heerlijk dat er weer twee werken ergens hangen en dagelijks deel zijn geworden van levens. Dat meegaan in het dagelijks leven, dat vind ik zo belangrijk. Dat de werken bij je in de keuken hangen zodat het naar je kan knipogen als je een kopje thee drinkt.  Daar ga ik van tintelen… zo is het bedoeld!

Ik wil je graag uitnodigen om kunst in huis te halen!

Kom op bezoek om de sfeer te proeven van het atelier en de werken in je hand te houden. Je kunt werken ook huren om rustig uit te vinden wat een werk in huis voor jou kan betekenen. App/bel me voor een vrijblijvende afspraak: 06 41295617 of mail me op derwerf@derwerf.com

[:nl]

Meestal ligt mijn oudere werk netjes in de archiefkast, die staat als een witte kubus in de werkplaats. Soms loop ik deze kast in om een selectie te maken, meestal ter ere van bezoekers.
Ahja, en wat er dan gebeurd.. (op z’n Deventers) “Dissen is mooi en dissen, ah en dissen én dissen én dissen, maar bij dissen heurt dissen”. Met andere woorden: Dan wil ik ze allemaal wel laten zien. Kom graag langs! Ik zal m’n best doen je niet te overvoeren.

Het werk rechtsboven heet “alles wat ik van de hemel weet”. Het is een doek van 80 x 80 cm uit 2016. Hoewel ik dol ben op teksten van anderen, is het een van de weinige keren ik tekst van iemand anders inmijn werk gebruik. Maar K. Michel is dan ook een speciale dichter voor mij. Zijn bundel “naakt als de stenen” was een tijd lang een soort bijbel voor me: een werk waarin ik woorden vond, die me een taal gaven voor wat ik aan het doen was. Echt een groot cadeau als iemand de moeite neemt om zorgvuldig te kijken, te voelen, en de waarnemingen te destilleren tot prachtige poëzie.

Het  gedicht wat ik hier gebruikt heb, komt uit de bundel “waterstudies” van K. Michel.

Glas is een trage vloeistof

Water is een meervoud en licht idem
Alles wat ik van de hemel weet
heb ik onder mijn voeten op straat
gezien in regenplassen

Een blik werpen is te weinig
Goed kijken is een beweging voorover maken

(..)

Zijn woorden heb ik vertaald naar Esperanto. De taal van mijn Rotterdamse oma; de vredestaal van weleer, de taal van hoop, en ook de taal waarin het geïsoleerde denken van het oude Europa zichtbaar is. Een taal die (bijna) niemand meer begrijpt, maar wel tot de verbeelding spreekt. De letters spreken je hersengebied van de taal aan, van de verhalen, zonder dwingend in hun betekenis en associaties te worden. Zo worden de letters een beeldend element,  passend bij mijn werk, waarin veel aangereikt wordt, zonder dwingende handleiding.

Je kunt hier ook zien dat als ik een schilderij maak met letters, de letters ook letterlijk beeldende elementen worden. Het hele werk draagt de betekenis van de woorden, en de aparte letters zijn als verfvlekken onderdeel van het werk. Zo zie ik ze tijdens het werk: als kleurvlakken. Ik schilder ze weg, en ik laat ze weer terugkomen, ik luister naar wat het complete werk van me vraagt.

Dolgraag zou ik zien dat de werken die nu in het archief verblijven, ergens een plekje krijgen waar ze aandacht krijgen; waar ze gezien worden. Misschien bij jou aan de muur? Of op je werk?  Of heb je een idee waar het zou kunnen hangen? Het werk is te koop en het werk is te huur. Misschien heb je wel een plek waar je het werk wilt verkopen? Er zijn allerlei mogelijkheden. Laat je horen, dan kunnen we het er over hebben.

Voorbeeld:
Dit werk huur je voor (1% van de prijs) € 24,- per maand.
lees hier voor meer opties.[:]

[:nl]Bij de 5 schilderwerken die in de expositie Reisgenoten hangen, heb ik schildergedichten gemaakt. Hier kun je ze beluisteren. Doe dat vooral terwijl je voor de werken staat.

als er geen wonderen gebeuren klopt er iets niet (1:55)

leef je nog (2:15)

zacht op reis in alles (1:13)

zwevende wolkenbrokken (1:41)

steeds stiller (1:10)[:]

[:nl]

Ter ere van de expositie Reisgenoten (31 okt t/m 26 nov 2019 in Pulchri) nam Michiel Schepers ons (Joep en mij) een interview af. Zie/lees/ervaar hier het resultaat:

Joep Struyk en Hanneke van der Werf: Reisgenoten

Het begon op Terschelling, iets ten oosten van paal 8, bij het zien van de lage, met helmgras begroeide zandrichels op het brede strand, waaraan hij, de beeldhouwer en zij, de schilder, zich samen verlustigden. Ze zijn niet blijven hangen bij de specifieke vorm van deze merkwaardige, liggende, beginnende duintjes. Het is het vertrekpunt en de inspiratie voor een experiment.

Joep Struyk en Hanneke van der Werf werken aan een gezamenlijke expositie in de Tuingalerie. Het denkwerk dat Joep gewoon is tussen de vondst van het motief en de uitvoering van het werk te situeren (om zo tot zijn tranen, kiemend zaad, of teer blad in marmer te komen), vervangt hij nu door een intuïtiever proces. Neemt hij de duinvorming zelf tot voorbeeld? Of is het de gezamenlijkheid, en háár spontane werkwijze, die hem parten speelt? Zij is thuis in een uitbundige lyrische abstractie, die eerder emotionele en spirituele dan aesthetische gronden lijkt te hebben. Zij is een innemende vrouw die stevig in haar schoenen lijkt te staan. Lang geleden verwisselde zij een studie communicatie voor haar eigen vorm daarvan. Is zij een waar New Age mens? Haar enorme overtuigingskracht is er niet minder om. Zij schildert geen herkenbare dingen maar… schildert! Geen wonder dat zij haar positieve levenshouding daarin kwijt kan.

Ik vraag wat die ervaring daar op dat strand, of van dat strand eigenlijk was. Het natuur proces, zegt Joep. Liefde, zegt Hanneke. Altijd liefde. Hoeveel verschillende ervaringen zijn er eigenlijk? Ik denk aan de vreugde die het oerbos, en een grote stad vanaf een hoogte gezien mij brengen. Tegengestelde motieven zijn dat, die wellicht dezelfde vreugdevolle ervaring geven! Hebben we misschien maar een handvol verschillende emotionele ervaringen? Eigenlijk is vreugde ook liefde, liefde voor wat er is, denk ik. Zo kom ik al dichter bij Hanneke’s benadering. Zij schildert niet na. Zij schildert niet de dingen die vreugde geven maar haar levensvreugde zelf. Het werk is een uitnodiging voor de kijker om zichzelf te ervaren, zegt zij. Daarbij is zij gewend om met de kijker in gesprek te gaan, ja, de ander het schilderij in te praten. Joep en Hanneke zijn van plan zichzelf lijfelijk deel van hun tentoonstelling maken door veel in de galerie aanwezig te zijn. Dat belooft wat: het zijn beide mensen waarmee je in gesprek wilt gaan.

Tegenover liefde of vreugde staan pijnlijke ervaringen: angst, geeft Joep als voorbeeld van een niet vreugdevolle ervaring.  Hij vertoont soms een gepijnigde trek in zijn scherpzinnige gezicht, sporen van iets dat in zijn werk, dat dicht bij elementaire zaken staat, ongetwijfeld tot uiting zal komen.

Onlangs vond Joep een stuk afval marmer bij zijn atelier, waar zijn hond een stok uit het bos aan had toegevoegd. Het deugde, zegt hij, niet alleen als object trouvé, maar ook gewoon als kunstwerk. Het is misschien een sleutel tot het nieuwe werk dat hij voor heeft. Ik waarschuw hem met het voorbeeld van een lokale beeldhouwer die de ruwe steen al zo mooi vond dat zij er steeds minder in houwde of hakte, totdat ze de ruwe brokken zelf tentoonstelde. Daar hoef ik niet bang voor te zijn, zegt Joep, die tot nu toe  de gaafste vormen, en zelfs kwetsbare zaailingen uit het marmer wist te toveren.

Hanneke vraag ik hoe eenduidig het beoogde werk zijn inhoud naar de kijker zal communiceren. Zoals gewoonlijk moet ik even slikken. Alleen het onnavolgbaar bewerkte medium en de idealistische intentie lijken gegeven; de herkenbaarheid en betekenis van het motief worden aan de kijker overgelaten, net als het geïmpliceerde maar moeilijk leesbare verhaal. Het is goed dat Hanneke er een missie van maakt om de kijker aan de hand te voeren naar zijn eigen opvattingen.       Joep, vermoed ik, zal ons nog in verbazing brengen. Zijn werk oogt sterk en belooft zich te ontwikkelen naar onvermoede hoogten. Er gaan geruchten van een hele boom in marmer. Maar laten we niet vooruitlopen op de ontwikkelingen, en ongeduldig op deze veelbelovende tentoonstelling wachten.

 

Michiel Schepers

Michiel is zelf een tekenaar, schilder, schrijver, en een fijn mens. Zie hier zijn website.
Het stuk is gepubliceerd in het Pulchri Magazine, onderdeel van Pulchri Studio. Het blad is daar ook te koop.[:]

[:nl]

Het is precies een maand na de horizonobservatie “voorjaar 2019”.
Weer ben ik 24 uur op het strand geweest, dit keer samen met 13 anderen. Nu, voor de tweede keer, in een dubbelrol: als mede-observant én als deel van de organisatie.

Nog steeds dringt de waarde van de 24-uurs horizonobservatie, in al zijn omvangrijkheid dieper door tot me. Voor mij wordt deze waarde ook steeds omvangrijker. Zoals ik bij een schilderij elke keer een nieuw laagje verf opbreng, zo maakt elke editie de 24-uurs horizonobservatie gelaagder, krachtiger, substantiëler. Je zou kunnen zeggen dat elke editie ‘het veld van de 24-uurs horizonobservatie’ verstevigd.

Dit keer met twee petten op, was dit voor mij extra feest: Ik werd net als iedereen uitgenodigd om in rust en ruimte alles te ervaren wat zich aandient op persoonlijk niveau. En daarnaast werd ik als organisator uitgenodigd om alles te ervaren wat zich aandient om de groep te dragen.

Juist deze combinatie van mede-observant én organisator, heeft bij mij een fikse stroomversnelling teweeg gebracht. De rust en ruimte maakte helder wat er graag gezien wil worden op dit moment. En dat heeft in mijn geval veel te maken met de vraag wat is voor mij leiderschap? En welke balans tussen handelen en niet handelen past daarbij? Wat is mijn logica hierin? Kan ik het “reddersyndroom-achtige” leiderschap laten varen en leiderschap met dezelfde autonomie benaderen als dat met ik mijn schilderijen doe? In vertrouwen?

de voltallige formatie juni 2019- foto: eric de keizer

---

een reisverslag

---

Wat eraan vooraf ging

            helderheid
Helderheid schreef ik in mijn nieuwsbrief als verwachting wat de 24-uurs horizonobservatie mij zou gaan brengen. Het wegwaaien van alles wat er niet wezenlijk toe doet en zo in helderheid achterblijven op het strand. Een helderheid waarin je ziet wat er aan de hand is en die ik graag als vrijheid omschrijf.

als je echt vrij bent, heb je geen keuze
-Krisnamurthi-

de 24-uurs horizonobservatie

Ruimschoots op tijd bij de waterpomp, het was droog en met een aangename temperatuur. De eerste mensen kwamen, snel gevolgd door de rest. Kennismaking. Fijn en een beetje spannend. Wat ik spannend vond? Goeie vraag. Als mede-observant vond ik het -als oude rot- niet spannend. Als organisator wel een beetje. We hadden zorgvuldig naar de wereld gecommuniceerd wat een 24-uurshorizonobservatie inhoudt. Dat de 24 uurs horizonbeleving helder gaat over je eigen verantwoordelijkheid en ik mocht ervan uitgaan dat mensen bewust kozen voor alles erop en eraan. Maar toch.. zal iedereen het wel naar zijn zin hebben? fluisterde de redder zachtjes in mij.

Compleet en volledig verwelkomt bij de waterpomp, liepen we naar het strand, zette ons neer in een lijn. Ik keek naar de groep: Het is een prachtig gezicht al die zeer verschillende mensen bepakt en bezakt in de duinen. En het was mooi om te merken dat de stilte al aanwezig was. Onverstoorbaar. De tijd was al vertraagd. We hebben alle tijd. En zo voelde het ook in de groep.

Om een dansvoorstelling bij strandpaviljoen de Fuut niet onnodig te storen, vertraagden we de incheck bij het vuur. We konden zijdelings meegenieten van de prachtige dansers die in en om de strandtent hun spel speelden. Een extra cadeau.

Wat later bij het vuur, ruimschoots begonnen met de incheck, begon het onheilspellend te rommelen en te flitsen. Reacties in de groep bestreken het gehele spectrum: van onverstoorbaar tot doodsangst. In dit stadium was het belangrijk de groep bijeen te houden om de incheck te completeren en we verplaatsten ons naar een strandtent.

Beidde strandtenten waar we tussen staan zijn bekend met de 24-uurs horizonobservatie en we zijn zeer welkom. Van De Fuut hebben we de sleutel voor de nacht, maar nu deze nog vol dans zat, verplaatsten we ons naar De Kwartel. Ook hier kregen we de sleutel voor de nacht. Dubbele dekking.

Binnen gingen we verder met de incheck, terwijl het buiten volledig los brak. Heel mooi, en ook een beetje angstaanjagend. We moesten nu onze incheck schreeuwen onder het neer kletterende water om ons verstaanbaar te maken. Ik vond dat een lekkere ervaring.

DIT LAAT IK ACHTER OP HET STRAND ! !
(alles wat ik denk te weten en denk te zijn)

EN HIER WIL IK AANDACHT AAN GEVEN ! !
(vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis)

IK BEN ER ! !

Eenmaal allemaal ingecheckt, waaide het onweer een stukje verder en liet ons achter met regen. Regen waarop de mensen gekleed waren. Al snel verdwenen ze een voor een, in hun eigen tempo de nacht in, om hun plek aan de vloedlijn in te nemen. Bruno en ik bleven als laatste achter in de strandtent. Tevreden hoe dit turbulente begin was verlopen. Dat de rust en ruimte was gewaarborgd zodat de mensen onverstoorbaar aan het beleven waren waar ze voor gekomen waren. Onverdeelde aandacht.

En terwijl het onweer in de verte bleef flitsen, liep ik ook naar mijn plek. De magie van de nacht in.
Ik was blij.
En alert.
Ik kom niet van het strand, maar van de IJssel, Overijssel. En waar ik vandaan kom, ken ik het onweer als iets wat uit de verste aankomt rollen. Eerst flitsen, dan met gerommel. Tellen hoeveel tijd tussen flits en knal, en uitrekenen hoever het nog is. En als het heel dichtbij is, valt de stilte voor de storm; de natuur houdt een moment zijn adem in. Dat stabiele verloop van een onweersbui, gaf een idee van veiligheid.
Maar deze nacht was er niks stabiel. De wind kwam van links, het onweer van rechts. We zaten in onvoorspelbare wervelingen van de lucht en luchtdruk verschillen.
Ik was als organisator alert om te voelen of het nog veilig was. Uit het niks kwam een KLAP en een FLITS dichtbij. Bruno vatte direct post bij het vuur (vanwaar je snel binnen bent) met een deel van de groep en ik stond met de rest binnen. Ik heb heel erg genoten van hoe soepel dit ging, iedereen bleef in stilte. Binnen bleef het licht uit en iedereen zette zich zo dat de horizon in zicht bleef. Heel mooi om te ervaren.

aankloppen in de bliksemse nacht
Toen bleek dat het onweer niet dichterbij kwam, druppelde iedereen weer naar de vloedlijn. De organisator kon weer achterover leunen en ik werd weer meer mede-observant. In mij was ik opzoek naar een ingang om  “vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis” te ervaren. Ik bleef aankloppen, en ik kwam er niet in. Ik snapte er niks van en in plaats van leeg te worden en in vertrouwen te glijden, kwamen er steeds meer gedachtes.

En daar werd de redderende-organisator weer wakker. Terwijl ik het zelf warm had, maakte ik mij zorgen over mensen die aan het verkleumen waren. Diep van binnen kwalificeerde ik mijn “heb je droge sokken nodig?” als ongepast handelen naar deze zelfstandige mensen.
Terwijl ik later op de dag bij een gesprek in de formatie, juist diep van binnen wou handelen en dit niet deed. Ik zag het, en ik stelde mij de vraag: moet ik nu handelen, ik sta toch garant voor de rust en de stilte in de formatie? En toch handelde ik niet. Ik nam hierin niet de leiding die ik -achteraf- heel graag wel had willen nemen. Leermomenten.

de magische nacht en het ochtendgloren
Aan het einde van de nacht verdween het onweer en daarmee ook mijn alertheid en mijn onrust. Plotseling ontdekte ik dat ik rustig en vol vertrouwen op het strand zat. Voor mij is de magie van de nacht het meest prachtige van de 24-uurs horizonobservatie. Maar eerlijk is eerlijk: Als de eerste kleuren aan de hemel verschijnen en de ochtend aankondigen, wordt ik daar vanuit een oermens-gevoel zeer gelukkig van. De belofte van de zon. Warmte. Zwemmen.

zon
En de zon kwam. Vol. Wat een uiterste in het weer hebben we meegemaakt. Alles werd weer droog en iedereen werd weer warm. De spannende natte flits-nacht, onderstreepte de schoonheid van de zon.
Langzaam pelde ik de kleren van me af en liet me verleiden tot een eerste duik. Heerlijk. Dit was een verfrissende duik als overgang naar de dag. Later op de dag zouden we nog eens met een stel het water induiken om de hitte van de zon van af te spoelen.

zonsondergang
Gedurende de 24 uur, was zelden de hele formatie compleet op een rij. Dan was de een even lopen en dan was de ander naar de w.c. of er zaten een paar bij het vuur zich te warmen. Richting zonsondergang, begon langzaam de tijd zich weer aan te dienen en stroomde iedereen naar de formatie om te genieten van de prachtige zonsondergang. Een heel mooi krachtig moment. Met een kleine rimpeling door een telefoon die tevoorschijn kwam en voor wat ruis zorgde, ik tikte op de schouder van zijn eigenaar en fluisterde iets over een stilte coupe.  “Maar het was toch van 21:00 tot 21:00?” waarbij weer eens helder is hoe precies communicatie luistert. Van zonsondergang tot zonsondergang is ongeveer van 21:00 tot 21:00. De zon die achter de horizon aan het verdwijnen is geeft de precieze tijd aan.
Dat deed de zon deze dag in volle pracht.

uitcheck
Met de zon onder de horizon, verzamelden we ons bij het vuur voor de uitcheck. Ik heb heel erg genoten van alle verschillende belevingen die op een bepaald niveau toch ook zo hetzelfde zijn. Als er ruimte komt voor de Liefde, ontstaat er magie. Zie hieronder mijn eigen uitcheck:

Dit gaf ik aandacht..
(Vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis.)

Dit heb ik daarin meegemaakt..
(In de nacht zat ik mijn stinkende best te doen om te vertrouwen, maar ik beleefde eerder het omgekeerde. Ergens op het einde van de nacht heb ik het onbewust opgegeven en zat ik alleen nog maar. Om plotseling te beseffen dat ik in vertrouwen zat.)

Ik ben mezelf dankbaar..
(dat ik mezelf heb toegestaan om het werken/mijn best doen, los te laten. Dank mij.)

Dank jullie allemaal!

Dikke wolk
Terwijl ik rustig en in vertrouwen op het strand had zitten genieten, was op een ander niveau toch een vraag blijven spelen: Doe ik het goed? Diep van binnen, voorbij mijn bewustzijn ergerde ik me aan deze vraag. En ik ergerde me eraan dat ik me ergerde want dat mag niet. Wat een gedoe… Dus moest er een hele dikke wolk komen om het een en het ander veilig in op te bergen.

Helderheid als verwachting
Nee, helder was ik duidelijk niet bij het opstaan de volgende dag. En de dag erna ook nog niet. Ik kon mij maar zeer moeilijk tot de gewone wereld verhouden. Gelukkig ken ik mijn systeem ondertussen en op het moment dat ik me besef dat ik niet alleen “een beetje moe ben”, maar in een wolk hang, kan ik gericht handelen, want ik weet prima hoe ik uit een wolk kan komen. En dan..

Helderheid!
Wat een feest als er dan weer helderheid is. Het is alsof je plots energiek wakker wordt na een lusteloos ziekbed. Of dat je ineens weer zin hebt aan eten na een buikgriep. Of de zon breekt door de wolken na wekenlange regen. Of de eerste lentegeuren. Dát gevoel.

Helderheid. Daar is die dan toch nog. Helderheid over wat er nu onontkoombaar kaal op mijn bordje ligt. Kijk:

Logica – vier van Kristallen
Deze kaart, daar gaat het over. Het is een van de vier kaarten die bij de Keizer hoort. De Keizer heeft logica, zijn eigen logica, nodig voor zijn leiderschap. Logica, mijn logica, die mag ik vertrouwen voor mijn leiderschap.
Zo simpel is het.
Als de rook om je hoofd is verdwenen.

---

Wil je zelf graag meemaken wat 24 uur op het strand jou te bieden heeft? Deze herfst is er weer een mogelijkheid tot de 24-uurs horizonobservatie.

Word je hier nieuwsgierig van? Laat van je horen, -dat vind ik leuk-
T 06 412 956 17[:]

[:nl]

Verlangen is een manier om in beweging te komen. Je maakt jezelf langer; je verlengt je om te reiken naar iets dat op dit moment nog buiten bereik ligt. Een droom of visioen, die je leven richting geeft.

Ik vind ambitie en verlangen niet altijd gemakkelijk. Dat kwam ik afgelopen jaar tegen bij het zingen van mijn verlangens . Verlangen is geen kattenpis en bij verlangen hoort ook nog eens het missen. Iets dat je verlangt is er niet, anders zou je het niet verlangen. Dat ik ook klaagzang in me heb, in natuurlijke samenhang met verlangens is iets dat ik maar al te gauw vergeet.

Nu ik bezig ben met mijn nieuwjaarsspeech, waarin ik mijn visioen over 2018 opschrijf, kom ik mijn strubbelingen met mijn verlangens en de bijbehorende klaagzang tegen.  Allerlei hobbels, muurtjes, hindernissen komen langs. Vandaag heb ik ze -voor zover ik ze nu helder heb- uitgeschreven om het gesprek ermee aan te gaan.

~~

Soms voelt het alsof ik het recht niet heb om te verlangen. Alsof ik daarmee God speel en iets probeer te bepalen wat niet aan mij is om te bepalen.

• Maar verlangen is geen opeisen.  Om het zachter te maken, leerde ik: “of ik het nu krijg of niet” aan mijn verlangens toe te voegen: Ik verlang groots en meeslepend leven! -of ik het nu krijg of niet.

Soms voelt het asociaal om te verlangen, dan heb ik het gevoel dat mijn verlangen ten koste kan gaan van iemand anders.

• Als ik hierin zit, ben ik vergeten dat het universum overvloedig is. Het is een idee van schaarste. Het universum is echter bombastisch overvloedig. Als ik een verlangen heb dat over mijn leven gaat, is het idee dat dit ten koste kan gaan van een ander, een teken dat ik niet op de overvloed durf te vertrouwen. Het is dan aan mij om de overvloed weer diep te beseffen.

Soms durf ik niet te verlangen, omdat ik de effecten van het uitgekomen verlangen niet kan overzien. Straks komt mijn verlangen uit en ben ik er niet blij mee..

• Hier kom ik mijn liefde voor controle tegen en daarmee de hobbel om me over te geven aan de stroom. Kan ik mijn hoofd liefdevol los laten en me laten drijven in de stroom? Mezelf het vertrouwen schenken dat ik altijd bij mezelf zal zijn, zodat ik ook in de toekomst kan inspelen op wat er zich aandient, bijvoorbeeld door verlangens die anders uitpakken dan gehoopt?

Soms durf ik niet te verlangen want waarom zou ik daar recht op hebben? Ben ik dat wel waard? Ik gun mezelf niet om te verlangen en ik gun mijzelf mijn verlangens niet.

• Gelukkig weet ik -leve het ouder worden- ondertussen, dat deze gevoelens van tijdelijke aard zijn. Ik kan het nu lezen als een teken dat ik mezelf mee naar de zee mag nemen, of het bos. Dat het tijd is voor liefdevolle verzorging van mijzelf. Want kennelijk ben ik even uit het oog verloren dat het universum Liefde is. “In de hele wereld is er niemand zoals jij! God glimlachte toen jij geboren werd” (citaat van een Inzichtkaart)

De volgende sluit hierop aan:  Soms wil ik namelijk mijn verlangens niet opschrijven om de reacties van anderen te vermijden.

• Als ik echter werkelijk doorvoel, dat er in de hele wereld niemand is zoals ik en dat God daarbij vriendelijk glimlacht, dan weet ik dat ik perfect ben, precies zoals ik ben. Dat ik mag verlangen wat ik maar wil en niks hoef uit te leggen of te verdedigen. Van daaruit kan ik in vertrouwen en Liefde mijn verlangens delen.

En dan is er de klaagzang: Soms durf ik mijn verlangen niet op te schrijven omdat het zo pijnlijk is om te voelen wat ik mis.

• Pijn voelen is echter de meest efficiënte pijnstiller. In mijn leven heb ik vaak pijn proberen te vermijden. Dat heeft nooit goed uitgepakt. Pijn wil gezien worden en gevoeld worden, dat is zijn essentie. En durf ik de pijn onder de tafel vandaan te halen en bij me op schoot te zetten, dan wordt pijn ineens een gegeven in plaats van een gevaar. En daarmee  ervaar ik de pijn als heel dragelijk, of het lost zelfs op. Door mijn verlangen in kaart te brengen, haal ik de pijn onder de tafel vandaan.

En in het verlengde hiervan: Soms aarzel ik om verlangens op te schrijven, want wie weet komt het niet uit. En het lijkt me zo pijnlijk als ik ze dan later teruglees en moet constateren dat er niks van terecht gekomen is.

• Deze gefantaseerde pijn in de toekomst, kan me in het heden behoorlijk in elkaar doen krimpen. Het kan me behoorlijk beangstigen.  Maar als ik er dan daadwerkelijk induik (de pijn op schoot zet) en me levendig voorstel dat dit echt gebeurd, dan verliest het zijn angstaanjagendheid volledig. Dan ben ik nieuwsgierig.. er is kennelijk iets heel anders gebeurd. Wat dan? Wat is er verschenen wat ik helemaal niet heb zien aankomen? En kan ik traceren waarom ik dat niet zag? Verlang ik het nog steeds? Of ben ik iets heel anders gaan verlangen?

Want Ja ik verlang! En Ja ik voel het gemis! Door het elke keer weer te beseffen, bij te stellen en op te schrijven wat ik verlang, trek ik de vluchtige dromen de fysieke werkelijkheid in en laat ik ze mij richting te geven.
En als mijn verlangens onder woorden gebracht zijn, is het de grote kunst om er met al mijn passie naar te reiken, zonder te hechten aan de uitkomst.

-15 december 2017 was de voorbereidingsdag voor de nieuwjaarsspeech 2018. Alle deelnemers hebben hun eigen speech voorbereidt op het strand en in mijn atelier. Op 11 januari  2018 gaan we ze samen voordragen.
[:]

[:nl]

Soms krijg ik te horen dat als je mij alleen via social media en nieuwsbrieven volgt, mijn leven er verdacht sprankelend uitziet. Dat is commentaar dat mij aan het denken zet. Want nee, mijn leven is niet altijd rooskleurig en ik huppel niet dag in dag uit vrolijk naar mijn atelier en terug.

Leven is niet altijd heel erg gemakkelijk, voor mij niet in ieder geval. Voor mij, als trotse wetenschapper van de vrijheid, is ‘leven’ me steeds weer bewust worden van waar ik de vrijheid belemmer, tegenhoudt, verstoor. Waar ik de vrijheid mezelf niet gun. Waar ik het niet aandurf.

Tsja en dat is een oneindige reis. Want een Boeddha-bewustzijn ligt niet binnen mijn handbereik. Steeds weer klooien, op mijn bek gaan, opstaan een paar passen lopen en weer op mijn bek gaan. Steeds weer opnieuw beginnen vanuit een steeds ervarener nullijn.

Het fijne daaraan is dat ik het reuze interessant vind om te onderzoeken wat de stroom verstoort. Want we zijn allemaal Boeddha-bewustzijn, alleen ligt er iets (of heel veel ietsen) in het licht, wat de boel verduistert.

Dat vertoont overeenkomsten met het onderzoek ‘hoe een oergoed schilderij te schilderen’.
Een schilderij is al snel ‘mooi’, maar dan is het nog lang niet een onontkoombaar stuk sterke kunst. En waar zit het hem dat dan in? Dat is een zoektocht, elk schilderij weer… Soms denk ik zeker te weten dat een gedeelte van het schilderij “bloody perfect” is. Met verve (knipoog) schilder ik om het briljante stuk heen, week na week, maand na maand en soms zelfs jaar na jaar.
Ik kijk er niet echt meer naar, want ik heb immers al besloten dat het goed zit, ondertussen heeft het al het contact verloren met de rest van het schilderij; het is  een bevroren stuk op het doek, dat de hele boel zit te verstieren.
De uitdrukking “killing your darlings” komt hiervandaan. Want dat is de oplossing.

Terug naar mijn leven. Want ook daar blijken er telkens weer “bevroren stukken” te zitten in rollen waarvan ik “bloody” zeker wist dat ze eerlijk waren. Maar, bijvoorbeeld, en dat is nu aan de hand, dan blijkt dat ik een stuk weg heb gelaten. Een schaduwstuk wat zich ongezien een eigen weg aan het vreten is.

Dus nee, mijn leven is niet altijd alleen maar sprankelend. Ik loop niet juichend door de duinen mijn agressie, woede en frustratie welkom te heten. Alles wat naar beest riekt blief ik eigenlijk niet, wantrouw ik. Dat welkom heten gaat vooralsnog puur op verstand.

Maar wel met veel motivatie, want ik besef mij dat maskers in wat voor vorm dan ook, mij belemmeren om contact te maken. Met mij. Met het schilderij. Met jou.

En ik weet ook, uit jaren ervaring, dat er ook een oogsttijd komt. Als ik de volheid van mijn bestaan uitbreid, zie ik dat terug in mijn schilderijen. Mijn schilderijen weerspiegelen mijn groei in helderheid, volheid en gelaagdheid. En dat is een heel groot cadeau. Een cadeau dat ik graag met je deel.
 

 [:en]

[:]