Italië – zomer 2025 – terugblik op een retraite

Een week voordat de deelnemers kwamen, arriveerde ik, beladen met tekenmaterialen, in Azzano. Een klein dorpje in de Apuaanse Alpen, helemaal onderin Toscane. Ik kende de plek al, maar nog niet als retraiteplek. En ik verheugde me erg om de omgeving met die ogen te bekijken. Thuis had ik allerlei plannen uitgewerkt, nu was het zaak om ter plekke te kijken.

Opnieuw werd ik verliefd op de plek. Alle plannen die ik had uitgewerkt moesten echter bijgesteld worden naar de temperatuur die deze week omhoog schoot. Dat was misschien wel het mooiste cadeau dat de natuur me kon geven. Door de warmte was een strak schema een absurd idee. De verleiding om me “aan een plan te houden” verdween als sneeuw in deze temperaturen en zo kon ik in de volledig vrijheid van het moment lesgeven.

Volledig passend in wens die ik had voor deze week:
De deelnemers via het tekenen/schilderen en de natuur, uit te nodigen om te ervaren dat ze niks hoeven te doen om te zijn wie ze zijn.

Het werd een magische week.

Bij terugkomst in Nederland schreef ik een stuk voor het tijdschrift “Vruchtbare Aarde” over de schilder Frans Copijn. In dit stuk verweef ik mijn ervaringen van deze retraiteweek met mijn indrukken van het werk van Frans Copijn.

Linkjes:

Je kunt het stuk hier lezen.
Je kunt hier het nummer van Vruchtbare Aarde nabestellen. (Overigens schreef ik ook een artikel in nummer 2-2025, over Tanis Helliwell, die is hier ook na te bestellen)
Je kunt het boek bestellen op de website van de stichting van Frans Copijn. Hier zie je ook de info over de expo in het Vreedehuis in Den Haag (nov-jan 2025-26).