acryl op doek 120 x 100
Soms krijg ik te horen dat als je mij alleen via social media en nieuwsbrieven volgt, mijn leven er verdacht sprankelend uitziet. Dat is commentaar dat mij aan het denken zet. Want nee, mijn leven is niet altijd rooskleurig en ik huppel niet dag in dag uit vrolijk naar mijn atelier en terug.
Leven is niet altijd heel erg gemakkelijk, voor mij niet in ieder geval. Voor mij, als trotse wetenschapper van de vrijheid, is ‘leven’ me steeds weer bewust worden van waar ik de vrijheid belemmer, tegenhoudt, verstoor. Waar ik de vrijheid mezelf niet gun. Waar ik het niet aandurf.
Tsja en dat is een oneindige reis. Want een Boeddha-bewustzijn ligt niet binnen mijn handbereik. Steeds weer klooien, op mijn bek gaan, opstaan een paar passen lopen en weer op mijn bek gaan. Steeds weer opnieuw beginnen vanuit een steeds ervarener nullijn.
Het fijne daaraan is dat ik het reuze interessant vind om te onderzoeken wat de stroom verstoort. Want we zijn allemaal Boeddha-bewustzijn, alleen ligt er iets (of heel veel ietsen) in het licht, wat de boel verduistert.
Dat vertoont overeenkomsten met het onderzoek ‘hoe een oergoed schilderij te schilderen’.
Een schilderij is al snel ‘mooi’, maar dan is het nog lang niet een onontkoombaar stuk sterke kunst. En waar zit het hem dat dan in? Dat is een zoektocht, elk schilderij weer… Soms denk ik zeker te weten dat een gedeelte van het schilderij “bloody perfect” is. Met verve (knipoog) schilder ik om het briljante stuk heen, week na week, maand na maand en soms zelfs jaar na jaar.
Ik kijk er niet echt meer naar, want ik heb immers al besloten dat het goed zit, ondertussen heeft het al het contact verloren met de rest van het schilderij; het is een bevroren stuk op het doek, dat de hele boel zit te verstieren.
De uitdrukking “killing your darlings” komt hiervandaan. Want dat is de oplossing.
Terug naar mijn leven. Want ook daar blijken er telkens weer “bevroren stukken” te zitten in rollen waarvan ik “bloody” zeker wist dat ze eerlijk waren. Maar, bijvoorbeeld, en dat is nu aan de hand, dan blijkt dat ik een stuk weg heb gelaten. Een schaduwstuk wat zich ongezien een eigen weg aan het vreten is.
Dus nee, mijn leven is niet altijd alleen maar sprankelend. Ik loop niet juichend door de duinen mijn agressie, woede en frustratie welkom te heten. Alles wat naar beest riekt blief ik eigenlijk niet, wantrouw ik. Dat welkom heten gaat vooralsnog puur op verstand.
Maar wel met veel motivatie, want ik besef mij dat maskers in wat voor vorm dan ook, mij belemmeren om contact te maken. Met mij. Met het schilderij. Met jou.
En ik weet ook, uit jaren ervaring, dat er ook een oogsttijd komt. Als ik de volheid van mijn bestaan uitbreid, zie ik dat terug in mijn schilderijen. Mijn schilderijen weerspiegelen mijn groei in helderheid, volheid en gelaagdheid. En dat is een heel groot cadeau. Een cadeau dat ik graag met je deel.
