[:nl]

Verlangen is een manier om in beweging te komen. Je maakt jezelf langer; je verlengt je om te reiken naar iets dat op dit moment nog buiten bereik ligt. Een droom of visioen, die je leven richting geeft.

Ik vind ambitie en verlangen niet altijd gemakkelijk. Dat kwam ik afgelopen jaar tegen bij het zingen van mijn verlangens . Verlangen is geen kattenpis en bij verlangen hoort ook nog eens het missen. Iets dat je verlangt is er niet, anders zou je het niet verlangen. Dat ik ook klaagzang in me heb, in natuurlijke samenhang met verlangens is iets dat ik maar al te gauw vergeet.

Nu ik bezig ben met mijn nieuwjaarsspeech, waarin ik mijn visioen over 2018 opschrijf, kom ik mijn strubbelingen met mijn verlangens en de bijbehorende klaagzang tegen.  Allerlei hobbels, muurtjes, hindernissen komen langs. Vandaag heb ik ze -voor zover ik ze nu helder heb- uitgeschreven om het gesprek ermee aan te gaan.

~~

Soms voelt het alsof ik het recht niet heb om te verlangen. Alsof ik daarmee God speel en iets probeer te bepalen wat niet aan mij is om te bepalen.

• Maar verlangen is geen opeisen.  Om het zachter te maken, leerde ik: “of ik het nu krijg of niet” aan mijn verlangens toe te voegen: Ik verlang groots en meeslepend leven! -of ik het nu krijg of niet.

Soms voelt het asociaal om te verlangen, dan heb ik het gevoel dat mijn verlangen ten koste kan gaan van iemand anders.

• Als ik hierin zit, ben ik vergeten dat het universum overvloedig is. Het is een idee van schaarste. Het universum is echter bombastisch overvloedig. Als ik een verlangen heb dat over mijn leven gaat, is het idee dat dit ten koste kan gaan van een ander, een teken dat ik niet op de overvloed durf te vertrouwen. Het is dan aan mij om de overvloed weer diep te beseffen.

Soms durf ik niet te verlangen, omdat ik de effecten van het uitgekomen verlangen niet kan overzien. Straks komt mijn verlangen uit en ben ik er niet blij mee..

• Hier kom ik mijn liefde voor controle tegen en daarmee de hobbel om me over te geven aan de stroom. Kan ik mijn hoofd liefdevol los laten en me laten drijven in de stroom? Mezelf het vertrouwen schenken dat ik altijd bij mezelf zal zijn, zodat ik ook in de toekomst kan inspelen op wat er zich aandient, bijvoorbeeld door verlangens die anders uitpakken dan gehoopt?

Soms durf ik niet te verlangen want waarom zou ik daar recht op hebben? Ben ik dat wel waard? Ik gun mezelf niet om te verlangen en ik gun mijzelf mijn verlangens niet.

• Gelukkig weet ik -leve het ouder worden- ondertussen, dat deze gevoelens van tijdelijke aard zijn. Ik kan het nu lezen als een teken dat ik mezelf mee naar de zee mag nemen, of het bos. Dat het tijd is voor liefdevolle verzorging van mijzelf. Want kennelijk ben ik even uit het oog verloren dat het universum Liefde is. “In de hele wereld is er niemand zoals jij! God glimlachte toen jij geboren werd” (citaat van een Inzichtkaart)

De volgende sluit hierop aan:  Soms wil ik namelijk mijn verlangens niet opschrijven om de reacties van anderen te vermijden.

• Als ik echter werkelijk doorvoel, dat er in de hele wereld niemand is zoals ik en dat God daarbij vriendelijk glimlacht, dan weet ik dat ik perfect ben, precies zoals ik ben. Dat ik mag verlangen wat ik maar wil en niks hoef uit te leggen of te verdedigen. Van daaruit kan ik in vertrouwen en Liefde mijn verlangens delen.

En dan is er de klaagzang: Soms durf ik mijn verlangen niet op te schrijven omdat het zo pijnlijk is om te voelen wat ik mis.

• Pijn voelen is echter de meest efficiënte pijnstiller. In mijn leven heb ik vaak pijn proberen te vermijden. Dat heeft nooit goed uitgepakt. Pijn wil gezien worden en gevoeld worden, dat is zijn essentie. En durf ik de pijn onder de tafel vandaan te halen en bij me op schoot te zetten, dan wordt pijn ineens een gegeven in plaats van een gevaar. En daarmee  ervaar ik de pijn als heel dragelijk, of het lost zelfs op. Door mijn verlangen in kaart te brengen, haal ik de pijn onder de tafel vandaan.

En in het verlengde hiervan: Soms aarzel ik om verlangens op te schrijven, want wie weet komt het niet uit. En het lijkt me zo pijnlijk als ik ze dan later teruglees en moet constateren dat er niks van terecht gekomen is.

• Deze gefantaseerde pijn in de toekomst, kan me in het heden behoorlijk in elkaar doen krimpen. Het kan me behoorlijk beangstigen.  Maar als ik er dan daadwerkelijk induik (de pijn op schoot zet) en me levendig voorstel dat dit echt gebeurd, dan verliest het zijn angstaanjagendheid volledig. Dan ben ik nieuwsgierig.. er is kennelijk iets heel anders gebeurd. Wat dan? Wat is er verschenen wat ik helemaal niet heb zien aankomen? En kan ik traceren waarom ik dat niet zag? Verlang ik het nog steeds? Of ben ik iets heel anders gaan verlangen?

Want Ja ik verlang! En Ja ik voel het gemis! Door het elke keer weer te beseffen, bij te stellen en op te schrijven wat ik verlang, trek ik de vluchtige dromen de fysieke werkelijkheid in en laat ik ze mij richting te geven.
En als mijn verlangens onder woorden gebracht zijn, is het de grote kunst om er met al mijn passie naar te reiken, zonder te hechten aan de uitkomst.

-15 december 2017 was de voorbereidingsdag voor de nieuwjaarsspeech 2018. Alle deelnemers hebben hun eigen speech voorbereidt op het strand en in mijn atelier. Op 11 januari  2018 gaan we ze samen voordragen.
[:]