Ophalen van werk doet soms een beetje pijn. Maar de expositie in de Marspoort Galerie in Zutphen, volgen de nieuwe openingen zo snel, dat we geen tijd voor weemoed hebben.

Voor Joep is de volgende opening op zaterdag 18 mei, samen met Piet (de smit) in Pulchri, Den Haag.

Voor mijzelf is de opening vrijdag 17 mei, om 13:00 in Oud Drimmelen 4 en 5, in Drimmelen, samen met 37 andere kunstenaars.

Wat ga ik hier doen? Op dit mini festival, hangen twee schilderijen en ik zal een aantal dagen rondlopen met mijn mobiele kunstorakel. Deze is nog in aanbouw, hier een fotootje:

mobiel kunstorakel in aanbouw

In deze kar, worden een heel aantal schilderijen meegenomen. Ik loop ermee rond en ga in gesprek met de mensen over het leven. Mochten de mensen nu een levensvraagstuk onder de arm blijken te dragen, stel ik voor om het mobiele kunstorakel te raadplegen; voor slechts € 5,- een antwoord op je vraag.

Dat wil natuurlijk iedereen, dus zoeken we een rustig plekje op, waar we onze intuïtie kunnen horen en gaan het schilderij antwoord laten geven. Schilderijen zijn heel vriendelijk (de mijne zeker) dus die geven altijd naar eer en geweten een liefdevol antwoord. Uiteraard help ik een beetje (of heel veel) mee om het schilderij aan de praat te krijgen.

Disclaimer: liefdevol is niet hetzelfde als leuk

Data en openingstijden festival:
Vrijdag 17 mei tot en met zondag 26 mei 2024, inclusief het Pinksterweekend.
Locatie oud Drimmelen 4 en 5 in Drimmelen. ( “De Plek om te zijn “ en “Atelier Moeder Aarde”)
Vrijdag 17 mei Opening om 13 uur.
Zondagen van 13 uur tot 18 uur
Maandag tot zaterdag van 12 uur tot 20 uur
Wanneer ik er ben:
vrijdag 17 mei, zondag 19 mei, maandag 20 mei en zondag 26 mei 2024

Je ziet de foto’s van de opening op 16 maart 2024 in de Marspoort Galerie in Zutphen.

Een expositie maken is een vaak onderschat onderdeel van het kunstenaarsvak. Kunstwerken zijn een medium; een manier om een verhaal over te brengen. Het maken is slechts het eerste onderdeel van het werk. Een flinke kluif, dat is zeker. En als het lukt, is er een verhaal in het werk terecht gekomen. Tijd voor feest – Joechei!!

Echter, zonder exposeren blijft het werk in de kast, het verhaal tegen niemand in het bijzonder vertellen. Met andere woorden: het werk moet uit de kast komen, zodat er de mogelijkheid is het verhaal te ontmoeten.

Na het maken, is het zorg om te kijken hoe je het kan presenteren zodat het bekeken wordt. Op een manier dat de kijker alle rust heeft en neemt om het verhaal tot zich te nemen. Om het te beleven.

Misschien wordt het werk verkocht/verhuurd en fysiek meegenomen. Misschien neemt de kijker alleen de beleving mee. De herinnering aan het werk. Hoe dan ook, het werk is gezien, gevoed door aandacht en leeft verder.

Ik schrijf dit als de lente vol uitbarst en de vergelijking met een bloem dringt zich op. Die is ook prachtig als niemand ernaar kijkt. Maar uiteindelijk heeft ze aandacht nodig om de cirkel te kunnen sluiten. Blije bewonderende bijtjes bezoeken haar en zorgen voor haar voortbestaan.

De strekking van het verhaal: exposeren is belangrijk! En dat voel ik zelf weer heel goed nu er in de  Marspoort Galerie een expositie loopt van  Joep Struyk en mij.  De opening was 16 maart. Het fijne aan een opening is dat ik zelf ook meemaak hoe het werk genoten wordt. Dat mag je vrij letterlijk nemen, want de vlaag kippenvel die door een bezoeker heenging terwijl hij voor een werk door zijn knieën ging, die ging op dat moment ook door mij heen.

Samen kijken hoeft natuurlijk niet beperkt te blijven tot een opening. Binnenkort ga ik er ook weer heen om samen te kijken met iemand die voor het werk viel. En wil jij graag samen een rondje langs de kunstwerken maken? Maak een afspraak met me, ik ben in de buurt op 5, 6 en 23 april, en 3 en 12 mei 2024.

Dan gaan we samen genieten van deze fijne plek vol mooie kunstwerken. Je kunt er rustig zitten, koffie drinken, babbelen met elkaar, diepgaand op de werken ingaan, of juist ze achteloos uit een ooghoek bekijken, er vluchtig rondwandelen, of heel lang rond dralen. Je kunt rustig uitvinden wat voor jou het beste werkt, hoe het voor jou fijn is om je met de kunst te verbinden.

T 0641295617
Mail derwerf@derwerf.com

Joep (voor “als er geen wonderen gebeuren klopt er iets niet”)  geconcentreerd op de volgende stap tijdens de opbouw

[:nl]

Op mijn website vind je een omschrijving over energieschilderen. Het is een beetje een vage tekst, dat heeft een reden; ik kan niet precies zeggen hoe de dag eruit ziet, want het is maatwerk. Elke keer loopt de dag zoals de dag moet lopen en dat is altijd anders. Ik pas de dag aan aan wat er die dag zich aandient: Hoe jullie binnenkomen, wat jullie meebrengen.

En van de deelnemers hoor ik achteraf hoe veel meer het is dan een dag schilderen. Dat het niet geen workshop of cursus is, maar echt een schilder-sessie.. Een plek waar je via de verf en het doek, jezelf genadeloos én vol liefde en compassie, kunt onderzoeken. Zien waar je hapert, waar je vloeit.
Wat er in het creëren gebeurd, vertelt ook iets over wat je in het dagelijks leven doet. En als het je lukt om in het schilderen een verandering aan te brengen, maak je de weg vrij dit ook in je dagelijks leven te doen.

“Nu, bijna een week na de schilderdag, voel ik nog steeds blijdschap en dankbaarheid voor deze bijzondere ervaring. Dankjewel dat je een basis en begeleiding bood waarop ik mij in alle kwetsbaarheid heb durven laten zien en naar mezelf heb kunnen kijken.”
(deelnemer)

Ik heb lang gezocht naar een fijne vorm om mensen uit te nodigen om te komen schilderen, en daarbij dezelfde intensiteit aan te kunnen bieden, als waarin ikzelf schilder. En ik ben heel blij om te ervaren hoe mooi de vorm geworden is.
Een dag energieschilderen maakt mij van te voren elke keer nieuwsgierig, en ook een beetje nerveus. (net zoals ik aan een schilderij begin) Het is een blanco doek, alles kan; wat zal er gaan gebeuren?
Achteraf ben ik een beetje high, zo blij en dankbaar ben ik over de prachtige processen die er plaats vonden, en de zaken die in werking zijn gezet om zich nog verder uit te vouwen.

Ik nodig iedereen uit om het zelf te komen mee-maken! Kijk bij de data of iets je past, of organiseer zelf een aantal mensen bij elkaar, dan prikken we een nieuwe data samen.

Wat de ervaring leerde die dag (ik nog niet van te voren kon weten): een warm welkom (met appeltaart) op een prachtige werkplek, de inhoud van de spirituele technieken, fijne meditaties), diverse momenten van ‘stil staan’ voor het schilderij, respectvolle begeleiding, een lunch met persoonlijke aandacht (waaronder de tarotkaarten), het maken van een gedicht en het voorlezen daarvan als afsluiting van de dag. Je voelt je gezien deze dag, zonder dat je veel over jezelf hoeft te vertellen. Het gedicht is een samenvatting van wat intuïtie je deze dag vertelt.
(deelnemer)

Een dag om met veel liefde en dankbaarheid op terug te kijken.
(deelnemer)

[:]

[:nl]

kijken vanuit je tenen – atelier Voorburg 2016

omschrijving performance: Kijken naar kunst is kijken naar jezelf. Wat als jijzelf een voetmassage krijgt? Ontspant dan je ervaring van het kunstwerk ook? Hoe ziet dat eruit?
Met die vragen masseerde ik de voeten van kunstkijkers.  Hier in mijn atelier in Voorburg.[:]

[:nl]

gedichten fluisteren op festival quantaine speciaal – Rotterdam 2018

de mobiele solo-expositie als onderdeel van de performance  “gedichten fluisteren” op festival quarantaine speciaal – Rotterdam 2018

Omschrijving performance: Met de mobiele expositie om me heen, liep ik op het festival terrein. Ik sprak mensen aan en vroeg ze een schilderij uit te kiezen, om ernaar te kijken terwijl ik ze een gedicht in fluisterde.[:]

met een volle spaarpot in het atelier

Maandelijks een bedrag sparen dat je niet echt merkt, en dan na een paar jaar met een volle spaarpot naar mijn atelier komen om iets uit te zoeken… De mensen hierboven deden dat. Je ziet ze hier snuffelen in mijn atelier en -vaak hernieuwd- kennismaken met werken. Opzoek naar kunststukken waarmee ze hun verdere leven willen delen. Hand in hand kameraden!
En tot mijn vreugde hebben ze hun nieuwe kameraden gevonden! Hier zie je een nieuw koppel:

“het afgedreven schaapje” en de nieuwe eigenares gaan samen stralend naar huis (Wat “het schaapje” hier nog niet weet, is dat ze daar opgewacht wordt door een broertje en een zusje.)

Wat een feest is het om mensen met de werken contact te zien maken op deze manier. En wat heerlijk dat er weer twee werken ergens hangen en dagelijks deel zijn geworden van levens. Dat meegaan in het dagelijks leven, dat vind ik zo belangrijk. Dat de werken bij je in de keuken hangen zodat het naar je kan knipogen als je een kopje thee drinkt.  Daar ga ik van tintelen… zo is het bedoeld!

Ik wil je graag uitnodigen om kunst in huis te halen!

Kom op bezoek om de sfeer te proeven van het atelier en de werken in je hand te houden. Je kunt werken ook huren om rustig uit te vinden wat een werk in huis voor jou kan betekenen. App/bel me voor een vrijblijvende afspraak: 06 41295617 of mail me op derwerf@derwerf.com

[:nl]

Meestal ligt mijn oudere werk netjes in de archiefkast, die staat als een witte kubus in de werkplaats. Soms loop ik deze kast in om een selectie te maken, meestal ter ere van bezoekers.
Ahja, en wat er dan gebeurd.. (op z’n Deventers) “Dissen is mooi en dissen, ah en dissen én dissen én dissen, maar bij dissen heurt dissen”. Met andere woorden: Dan wil ik ze allemaal wel laten zien. Kom graag langs! Ik zal m’n best doen je niet te overvoeren.

Het werk rechtsboven heet “alles wat ik van de hemel weet”. Het is een doek van 80 x 80 cm uit 2016. Hoewel ik dol ben op teksten van anderen, is het een van de weinige keren ik tekst van iemand anders inmijn werk gebruik. Maar K. Michel is dan ook een speciale dichter voor mij. Zijn bundel “naakt als de stenen” was een tijd lang een soort bijbel voor me: een werk waarin ik woorden vond, die me een taal gaven voor wat ik aan het doen was. Echt een groot cadeau als iemand de moeite neemt om zorgvuldig te kijken, te voelen, en de waarnemingen te destilleren tot prachtige poëzie.

de hemel in de regenplassen

Het  gedicht wat ik hier gebruikt heb, komt uit de bundel “waterstudies” van K. Michel.

Glas is een trage vloeistof

Water is een meervoud en licht idem
Alles wat ik van de hemel weet
heb ik onder mijn voeten op straat
gezien in regenplassen

Een blik werpen is te weinig
Goed kijken is een beweging voorover maken

(..)

Zijn woorden heb ik vertaald naar Esperanto. De taal van mijn Rotterdamse oma; de vredestaal van weleer, de taal van hoop, en ook de taal waarin het geïsoleerde denken van het oude Europa zichtbaar is. Een taal die (bijna) niemand meer begrijpt, maar wel tot de verbeelding spreekt. De letters spreken je hersengebied van de taal aan, van de verhalen, zonder dwingend in hun betekenis en associaties te worden. Zo worden de letters een beeldend element,  passend bij mijn werk, waarin veel aangereikt wordt, zonder dwingende handleiding.

naast het echte wit in het schilderij zie je hoe gelig de witte muren eigenlijk zijn

Je kunt hier ook zien dat als ik een schilderij maak met letters, de letters ook letterlijk beeldende elementen worden. Het hele werk draagt de betekenis van de woorden, en de aparte letters zijn als verfvlekken onderdeel van het werk. Zo zie ik ze tijdens het werk: als kleurvlakken. Ik schilder ze weg, en ik laat ze weer terugkomen, ik luister naar wat het complete werk van me vraagt.

je kunt zien dat ik ook schuurpapier gebruik, om oude lagen weer boven te krijgen

hier zie je goed de gelaagdheid van het werk, met het wit als een van de laatste lagen

Dolgraag zou ik zien dat de werken die nu in het archief verblijven, ergens een plekje krijgen waar ze aandacht krijgen; waar ze gezien worden. Misschien bij jou aan de muur? Of op je werk?  Of heb je een idee waar het zou kunnen hangen? Het werk is te koop en het werk is te huur. Misschien heb je wel een plek waar je het werk wilt verkopen? Er zijn allerlei mogelijkheden. Laat je horen, dan kunnen we het er over hebben.

Voorbeeld:
Dit werk huur je voor (1% van de prijs) € 24,- per maand.
lees hier voor meer opties.[:]

[:nl]Bij de 5 schilderwerken die in de expositie Reisgenoten hangen, heb ik schildergedichten gemaakt. Hier kun je ze beluisteren. Doe dat vooral terwijl je voor de werken staat.

als er geen wonderen gebeuren klopt er iets niet (1:55)

leef je nog (2:15)

zacht op reis in alles (1:13)

zwevende wolkenbrokken (1:41)

steeds stiller (1:10)[:]

[:nl]

Ter ere van de expositie Reisgenoten (31 okt t/m 26 nov 2019 in Pulchri) nam Michiel Schepers ons (Joep en mij) een interview af. Zie/lees/ervaar hier het resultaat:

Joep Struyk en Hanneke van der Werf: Reisgenoten

Het begon op Terschelling, iets ten oosten van paal 8, bij het zien van de lage, met helmgras begroeide zandrichels op het brede strand, waaraan hij, de beeldhouwer en zij, de schilder, zich samen verlustigden. Ze zijn niet blijven hangen bij de specifieke vorm van deze merkwaardige, liggende, beginnende duintjes. Het is het vertrekpunt en de inspiratie voor een experiment.

Joep Struyk en Hanneke van der Werf werken aan een gezamenlijke expositie in de Tuingalerie. Het denkwerk dat Joep gewoon is tussen de vondst van het motief en de uitvoering van het werk te situeren (om zo tot zijn tranen, kiemend zaad, of teer blad in marmer te komen), vervangt hij nu door een intuïtiever proces. Neemt hij de duinvorming zelf tot voorbeeld? Of is het de gezamenlijkheid, en háár spontane werkwijze, die hem parten speelt? Zij is thuis in een uitbundige lyrische abstractie, die eerder emotionele en spirituele dan aesthetische gronden lijkt te hebben. Zij is een innemende vrouw die stevig in haar schoenen lijkt te staan. Lang geleden verwisselde zij een studie communicatie voor haar eigen vorm daarvan. Is zij een waar New Age mens? Haar enorme overtuigingskracht is er niet minder om. Zij schildert geen herkenbare dingen maar… schildert! Geen wonder dat zij haar positieve levenshouding daarin kwijt kan.

Ik vraag wat die ervaring daar op dat strand, of van dat strand eigenlijk was. Het natuur proces, zegt Joep. Liefde, zegt Hanneke. Altijd liefde. Hoeveel verschillende ervaringen zijn er eigenlijk? Ik denk aan de vreugde die het oerbos, en een grote stad vanaf een hoogte gezien mij brengen. Tegengestelde motieven zijn dat, die wellicht dezelfde vreugdevolle ervaring geven! Hebben we misschien maar een handvol verschillende emotionele ervaringen? Eigenlijk is vreugde ook liefde, liefde voor wat er is, denk ik. Zo kom ik al dichter bij Hanneke’s benadering. Zij schildert niet na. Zij schildert niet de dingen die vreugde geven maar haar levensvreugde zelf. Het werk is een uitnodiging voor de kijker om zichzelf te ervaren, zegt zij. Daarbij is zij gewend om met de kijker in gesprek te gaan, ja, de ander het schilderij in te praten. Joep en Hanneke zijn van plan zichzelf lijfelijk deel van hun tentoonstelling maken door veel in de galerie aanwezig te zijn. Dat belooft wat: het zijn beide mensen waarmee je in gesprek wilt gaan.

Tegenover liefde of vreugde staan pijnlijke ervaringen: angst, geeft Joep als voorbeeld van een niet vreugdevolle ervaring.  Hij vertoont soms een gepijnigde trek in zijn scherpzinnige gezicht, sporen van iets dat in zijn werk, dat dicht bij elementaire zaken staat, ongetwijfeld tot uiting zal komen.

Onlangs vond Joep een stuk afval marmer bij zijn atelier, waar zijn hond een stok uit het bos aan had toegevoegd. Het deugde, zegt hij, niet alleen als object trouvé, maar ook gewoon als kunstwerk. Het is misschien een sleutel tot het nieuwe werk dat hij voor heeft. Ik waarschuw hem met het voorbeeld van een lokale beeldhouwer die de ruwe steen al zo mooi vond dat zij er steeds minder in houwde of hakte, totdat ze de ruwe brokken zelf tentoonstelde. Daar hoef ik niet bang voor te zijn, zegt Joep, die tot nu toe  de gaafste vormen, en zelfs kwetsbare zaailingen uit het marmer wist te toveren.

Hanneke vraag ik hoe eenduidig het beoogde werk zijn inhoud naar de kijker zal communiceren. Zoals gewoonlijk moet ik even slikken. Alleen het onnavolgbaar bewerkte medium en de idealistische intentie lijken gegeven; de herkenbaarheid en betekenis van het motief worden aan de kijker overgelaten, net als het geïmpliceerde maar moeilijk leesbare verhaal. Het is goed dat Hanneke er een missie van maakt om de kijker aan de hand te voeren naar zijn eigen opvattingen.       Joep, vermoed ik, zal ons nog in verbazing brengen. Zijn werk oogt sterk en belooft zich te ontwikkelen naar onvermoede hoogten. Er gaan geruchten van een hele boom in marmer. Maar laten we niet vooruitlopen op de ontwikkelingen, en ongeduldig op deze veelbelovende tentoonstelling wachten.

Michiel Schepers

Michiel is zelf een tekenaar, schilder, schrijver, en een fijn mens. Zie hier zijn website.
Het stuk is gepubliceerd in het Pulchri Magazine, onderdeel van Pulchri Studio. Het blad is daar ook te koop.[:]

[:nl]

foto: Ehlana Polgara

Het is precies een maand na de horizonobservatie “voorjaar 2019”.
Weer ben ik 24 uur op het strand geweest, dit keer samen met 13 anderen. Nu, voor de tweede keer, in een dubbelrol: als mede-observant én als deel van de organisatie.

Nog steeds dringt de waarde van de 24-uurs horizonobservatie, in al zijn omvangrijkheid dieper door tot me. Voor mij wordt deze waarde ook steeds omvangrijker. Zoals ik bij een schilderij elke keer een nieuw laagje verf opbreng, zo maakt elke editie de 24-uurs horizonobservatie gelaagder, krachtiger, substantiëler. Je zou kunnen zeggen dat elke editie ‘het veld van de 24-uurs horizonobservatie’ verstevigd.

Dit keer met twee petten op, was dit voor mij extra feest: Ik werd net als iedereen uitgenodigd om in rust en ruimte alles te ervaren wat zich aandient op persoonlijk niveau. En daarnaast werd ik als organisator uitgenodigd om alles te ervaren wat zich aandient om de groep te dragen.

Juist deze combinatie van mede-observant én organisator, heeft bij mij een fikse stroomversnelling teweeg gebracht. De rust en ruimte maakte helder wat er graag gezien wil worden op dit moment. En dat heeft in mijn geval veel te maken met de vraag wat is voor mij leiderschap? En welke balans tussen handelen en niet handelen past daarbij? Wat is mijn logica hierin? Kan ik het “reddersyndroom-achtige” leiderschap laten varen en leiderschap met dezelfde autonomie benaderen als dat met ik mijn schilderijen doe? In vertrouwen?

de voltallige formatie juni 2019- foto: eric de keizer

een reisverslag

Wat eraan vooraf ging

            helderheid
Helderheid schreef ik in mijn nieuwsbrief als verwachting wat de 24-uurs horizonobservatie mij zou gaan brengen. Het wegwaaien van alles wat er niet wezenlijk toe doet en zo in helderheid achterblijven op het strand. Een helderheid waarin je ziet wat er aan de hand is en die ik graag als vrijheid omschrijf.

als je echt vrij bent, heb je geen keuze
-Krisnamurthi-

de 24-uurs horizonobservatie

Ruimschoots op tijd bij de waterpomp, het was droog en met een aangename temperatuur. De eerste mensen kwamen, snel gevolgd door de rest. Kennismaking. Fijn en een beetje spannend. Wat ik spannend vond? Goeie vraag. Als mede-observant vond ik het -als oude rot- niet spannend. Als organisator wel een beetje. We hadden zorgvuldig naar de wereld gecommuniceerd wat een 24-uurshorizonobservatie inhoudt. Dat de 24 uurs horizonbeleving helder gaat over je eigen verantwoordelijkheid en ik mocht ervan uitgaan dat mensen bewust kozen voor alles erop en eraan. Maar toch.. zal iedereen het wel naar zijn zin hebben? fluisterde de redder zachtjes in mij.

Compleet en volledig verwelkomt bij de waterpomp, liepen we naar het strand, zette ons neer in een lijn. Ik keek naar de groep: Het is een prachtig gezicht al die zeer verschillende mensen bepakt en bezakt in de duinen. En het was mooi om te merken dat de stilte al aanwezig was. Onverstoorbaar. De tijd was al vertraagd. We hebben alle tijd. En zo voelde het ook in de groep.

Om een dansvoorstelling bij strandpaviljoen de Fuut niet onnodig te storen, vertraagden we de incheck bij het vuur. We konden zijdelings meegenieten van de prachtige dansers die in en om de strandtent hun spel speelden. Een extra cadeau.

Wat later bij het vuur, ruimschoots begonnen met de incheck, begon het onheilspellend te rommelen en te flitsen. Reacties in de groep bestreken het gehele spectrum: van onverstoorbaar tot doodsangst. In dit stadium was het belangrijk de groep bijeen te houden om de incheck te completeren en we verplaatsten ons naar een strandtent.

Beidde strandtenten waar we tussen staan zijn bekend met de 24-uurs horizonobservatie en we zijn zeer welkom. Van De Fuut hebben we de sleutel voor de nacht, maar nu deze nog vol dans zat, verplaatsten we ons naar De Kwartel. Ook hier kregen we de sleutel voor de nacht. Dubbele dekking.

Binnen gingen we verder met de incheck, terwijl het buiten volledig los brak. Heel mooi, en ook een beetje angstaanjagend. We moesten nu onze incheck schreeuwen onder het neer kletterende water om ons verstaanbaar te maken. Ik vond dat een lekkere ervaring.

DIT LAAT IK ACHTER OP HET STRAND ! !
(alles wat ik denk te weten en denk te zijn)

EN HIER WIL IK AANDACHT AAN GEVEN ! !
(vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis)

IK BEN ER ! !

Eenmaal allemaal ingecheckt, waaide het onweer een stukje verder en liet ons achter met regen. Regen waarop de mensen gekleed waren. Al snel verdwenen ze een voor een, in hun eigen tempo de nacht in, om hun plek aan de vloedlijn in te nemen. Bruno en ik bleven als laatste achter in de strandtent. Tevreden hoe dit turbulente begin was verlopen. Dat de rust en ruimte was gewaarborgd zodat de mensen onverstoorbaar aan het beleven waren waar ze voor gekomen waren. Onverdeelde aandacht.

En terwijl het onweer in de verte bleef flitsen, liep ik ook naar mijn plek. De magie van de nacht in.
Ik was blij.
En alert.
Ik kom niet van het strand, maar van de IJssel, Overijssel. En waar ik vandaan kom, ken ik het onweer als iets wat uit de verste aankomt rollen. Eerst flitsen, dan met gerommel. Tellen hoeveel tijd tussen flits en knal, en uitrekenen hoever het nog is. En als het heel dichtbij is, valt de stilte voor de storm; de natuur houdt een moment zijn adem in. Dat stabiele verloop van een onweersbui, gaf een idee van veiligheid.
Maar deze nacht was er niks stabiel. De wind kwam van links, het onweer van rechts. We zaten in onvoorspelbare wervelingen van de lucht en luchtdruk verschillen.
Ik was als organisator alert om te voelen of het nog veilig was. Uit het niks kwam een KLAP en een FLITS dichtbij. Bruno vatte direct post bij het vuur (vanwaar je snel binnen bent) met een deel van de groep en ik stond met de rest binnen. Ik heb heel erg genoten van hoe soepel dit ging, iedereen bleef in stilte. Binnen bleef het licht uit en iedereen zette zich zo dat de horizon in zicht bleef. Heel mooi om te ervaren.

aankloppen in de bliksemse nacht
Toen bleek dat het onweer niet dichterbij kwam, druppelde iedereen weer naar de vloedlijn. De organisator kon weer achterover leunen en ik werd weer meer mede-observant. In mij was ik opzoek naar een ingang om  “vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis” te ervaren. Ik bleef aankloppen, en ik kwam er niet in. Ik snapte er niks van en in plaats van leeg te worden en in vertrouwen te glijden, kwamen er steeds meer gedachtes.

En daar werd de redderende-organisator weer wakker. Terwijl ik het zelf warm had, maakte ik mij zorgen over mensen die aan het verkleumen waren. Diep van binnen kwalificeerde ik mijn “heb je droge sokken nodig?” als ongepast handelen naar deze zelfstandige mensen.
Terwijl ik later op de dag bij een gesprek in de formatie, juist diep van binnen wou handelen en dit niet deed. Ik zag het, en ik stelde mij de vraag: moet ik nu handelen, ik sta toch garant voor de rust en de stilte in de formatie? En toch handelde ik niet. Ik nam hierin niet de leiding die ik -achteraf- heel graag wel had willen nemen. Leermomenten.

de magische nacht en het ochtendgloren
Aan het einde van de nacht verdween het onweer en daarmee ook mijn alertheid en mijn onrust. Plotseling ontdekte ik dat ik rustig en vol vertrouwen op het strand zat. Voor mij is de magie van de nacht het meest prachtige van de 24-uurs horizonobservatie. Maar eerlijk is eerlijk: Als de eerste kleuren aan de hemel verschijnen en de ochtend aankondigen, wordt ik daar vanuit een oermens-gevoel zeer gelukkig van. De belofte van de zon. Warmte. Zwemmen.

zon
En de zon kwam. Vol. Wat een uiterste in het weer hebben we meegemaakt. Alles werd weer droog en iedereen werd weer warm. De spannende natte flits-nacht, onderstreepte de schoonheid van de zon.
Langzaam pelde ik de kleren van me af en liet me verleiden tot een eerste duik. Heerlijk. Dit was een verfrissende duik als overgang naar de dag. Later op de dag zouden we nog eens met een stel het water induiken om de hitte van de zon van af te spoelen.

zonsondergang
Gedurende de 24 uur, was zelden de hele formatie compleet op een rij. Dan was de een even lopen en dan was de ander naar de w.c. of er zaten een paar bij het vuur zich te warmen. Richting zonsondergang, begon langzaam de tijd zich weer aan te dienen en stroomde iedereen naar de formatie om te genieten van de prachtige zonsondergang. Een heel mooi krachtig moment. Met een kleine rimpeling door een telefoon die tevoorschijn kwam en voor wat ruis zorgde, ik tikte op de schouder van zijn eigenaar en fluisterde iets over een stilte coupe.  “Maar het was toch van 21:00 tot 21:00?” waarbij weer eens helder is hoe precies communicatie luistert. Van zonsondergang tot zonsondergang is ongeveer van 21:00 tot 21:00. De zon die achter de horizon aan het verdwijnen is geeft de precieze tijd aan.
Dat deed de zon deze dag in volle pracht.

uitcheck
Met de zon onder de horizon, verzamelden we ons bij het vuur voor de uitcheck. Ik heb heel erg genoten van alle verschillende belevingen die op een bepaald niveau toch ook zo hetzelfde zijn. Als er ruimte komt voor de Liefde, ontstaat er magie. Zie hieronder mijn eigen uitcheck:

Dit gaf ik aandacht..
(Vertrouwen vanuit mijn basis in mijn basis.)

Dit heb ik daarin meegemaakt..
(In de nacht zat ik mijn stinkende best te doen om te vertrouwen, maar ik beleefde eerder het omgekeerde. Ergens op het einde van de nacht heb ik het onbewust opgegeven en zat ik alleen nog maar. Om plotseling te beseffen dat ik in vertrouwen zat.)

Ik ben mezelf dankbaar..
(dat ik mezelf heb toegestaan om het werken/mijn best doen, los te laten. Dank mij.)

Dank jullie allemaal!

Dikke wolk
Terwijl ik rustig en in vertrouwen op het strand had zitten genieten, was op een ander niveau toch een vraag blijven spelen: Doe ik het goed? Diep van binnen, voorbij mijn bewustzijn ergerde ik me aan deze vraag. En ik ergerde me eraan dat ik me ergerde want dat mag niet. Wat een gedoe… Dus moest er een hele dikke wolk komen om het een en het ander veilig in op te bergen.

Helderheid als verwachting
Nee, helder was ik duidelijk niet bij het opstaan de volgende dag. En de dag erna ook nog niet. Ik kon mij maar zeer moeilijk tot de gewone wereld verhouden. Gelukkig ken ik mijn systeem ondertussen en op het moment dat ik me besef dat ik niet alleen “een beetje moe ben”, maar in een wolk hang, kan ik gericht handelen, want ik weet prima hoe ik uit een wolk kan komen. En dan..

Helderheid!
Wat een feest als er dan weer helderheid is. Het is alsof je plots energiek wakker wordt na een lusteloos ziekbed. Of dat je ineens weer zin hebt aan eten na een buikgriep. Of de zon breekt door de wolken na wekenlange regen. Of de eerste lentegeuren. Dát gevoel.

Helderheid. Daar is die dan toch nog. Helderheid over wat er nu onontkoombaar kaal op mijn bordje ligt. Kijk:

kaal op mijn bord “logica” uit de voyager tarot op een bord van Anook Cleonne

Logica – vier van Kristallen
Deze kaart, daar gaat het over. Het is een van de vier kaarten die bij de Keizer hoort. De Keizer heeft logica, zijn eigen logica, nodig voor zijn leiderschap. Logica, mijn logica, die mag ik vertrouwen voor mijn leiderschap.
Zo simpel is het.
Als de rook om je hoofd is verdwenen.

Wil je zelf graag meemaken wat 24 uur op het strand jou te bieden heeft? Deze herfst is er weer een mogelijkheid tot de 24-uurs horizonobservatie.

Word je hier nieuwsgierig van? Laat van je horen, -dat vind ik leuk-
T 06 412 956 17[:]